Visita ó Monument Valley
Cando erguín da sesta, ó momento, non sabía que facer. Foron tan só uns segundos. Axiña se me veu á cabeza o achegarme deica o Monument Valley de John Ford. E non o pensei dúas veces: vestinme completamente de vaqueiro (en linguaxe galega) ou cowboy (en linguaxe ianqui), ou sexa, o típico revólver ou colt, chaleco e
sombreiro e collín o meu burro Star. Certo que me furgaba nas entrañas o asunto dos indios (sempre tiven a imaxe de dez mil indios escondidos debaixo dunha verza) por aquilo de que lles gusta cortar cabeleiras, pero como se adoita dicir ultimamente: malo será!
Ó trote, unhas veces, con parsimonia, outras, empecei a cruzar Estados ianquis que se me facían eternos. Canta inmensidade de terra perdida, por Deus! De cando en vez mesturábame cos búfalos e contáballes a historia de cando o meu burro se ía de xolda ó muíño do Dositeo. Nun deses desertos que hai polo Far West, nunha noite de troula, organicei un trío musical cunha serpe de cascabel, o burro co seu orneo e eu coa miña voz e algún que outro tiro ó aire. Eu ben vin como unha ducia de voitres se achegaban a escoitar. Sinceramente, estabamos a facelo ben.
Cando por fin cheguei ó Monument Valley de John Ford, alí estaban os tan temidos indios. E non estaban debaixo dunha verza, senón que se distribuían moi ben por certos outeiros que me arrodeaban. Baixei do burro Star, deixei caer a cartucheira ó chan, chamei polo xefe Toro Envorcado e puxémonos a fumar a pipa da paz. Non sería eu quen iniciase o conflito.
O seu verso solto
Estaba alí. Detrás do bafo do espello. El tan só vía unha figura borrosa, esfumada, unha mancha; pero intuía que era ela, o verso solto do poema, o seu verso solto. Imaxinou,
quixo intuír que era ela. Tiña que ser ela. E seguro que era ela. Pola estrutura, polas ganas de que fose ela, á forza tiña que ser ela. A el doíanlle xa os ollos por querer atravesar o bafo, de querer adiviñar algo máis desa forma. Desa forma núa, espida. Porque iso si o soubo presentir el: que o seu verso solto estaba coma Deus a trouxo ó mundo. Pero o puto bafo non lle deixaba ver máis alá dunha figura que, iso si, adiviñábase fermosa e desexable. El estaba a piques de que se lle caeran as pestanas ou perfebas polo esforzo de querer atravesar o espello, cando nun momento dado adiviñou, presentiu un peito, o esquerdo.
A partir de aí, el non conseguiu ver máis de todo o poema. A partir de aí tivo que intuír, imaxinar, descifrar e, faltaría máis, soñar o poema enteiro. El soñou con ela nese recanto vaporoso, pero non puido ir máis alá. Ela quizais soubese que el a estaba contemplando, mais non foi quen de pasarlle un pano ó espello, de limpar ese bafo que, por algúns lugares, xa deixaba pequenos regatos de claridade. Pero era unha claridade tan efémera que el, por moito esforzo que fixese, seguía sen ver parte do poema. Sabía que nunca conseguiría ver todos os versos; agora ben, en principio, a el chegáballe con intuír, con imaxinar ese verso solto, o seu verso solto tras o bafo dese anhelo, dese desexo que o estaba engaiolando.
