Unha espera amena
É certo que saín da casa co caderno e coa intención de escribir algo. Pero na metade do camiño falei comigo mesmo e o asunto, a conclusión logo da miña parola quedou en que non escribiría nada. Simplemente porque non me apetecía. Que pasou logo para que deixe caer agora estas pingas de orballo? Algo moi sinxelo: que as esperas, desesperan. E a min moito máis. Son un desesperado, un nervioso, un agonías!
É que teño que esperar. O que ou a quen... en principio, en boca pechada non entran moscas. Teño que esperar, e espero. Espero escribindo e espero contemplando a paisaxe, ou sexa, unha rúa pola que circulan coches e unhas beirarrúas polas que pasea ou pasa xente. Espero unificar o universo con sentimentos de aquí te espero e facer feixes coa herba que está espallada polo lameiro do Río Vello. Espero pendurar dun campanario pero sen que as campás toquen a dó. Espero contemplar as estrelas do firmamento pola noite. Agora é de día.
A espera cada vez vai a menos, porque o tempo pasa e todo cambia. Hai un cacho non me apetecía escribir, pero como había que matar o tempo (o de matar empeza a serme un signo de preocupación; o outro día quería cortar cabezas), as pingas de orballo caeron. Iso si, a contagotas pero caeron. Caeron porque quixen, claro. Se non quixera, e aínda que me desesperase, o tempo seguiría pasando. Lentamente pero pasando. A verdade é que escribindo pasoume máis rápido. E a espera fíxose máis amena.
Sagrados no coidado
Saín da casa sen paraugas. Ós poucos pasos empezou a marmañar. Non me volvín. E se é pouco? Se é pouco, despois, o paraugas só estorba. E se chove máis? No verán, de cando en vez, ata dá gusto mollarse. Só un pouco; que se un se enchoupa axiña aparecen logo as cambras e os reumatismos e as calamidades dos ósos, do corpo, da idade. Un, pouco a pouco, día a día, ano a ano vai vello.
O dito: seguín andando, sen paraugas, pero, iso si, co caderno debaixo da camiseta, non vaia ser que se me molle. Prefiro enchouparme eu ata os ósos antes que caia unha pinga de auga, só unha, sobre o caderno (ou sobre un libro). Os cadernos e os libros son sagrados no seu tratamento, no seu coidado. A proba é que ata non hai moito (uns dous ou tres anos) forraba sempre todos os libros que lía; comprados, prestados, todos. Incluso aqueles que intuía que os acabaría de ler nun par de horas. Nunca me gustou velos sobados, sucios, engurrados. Eu tamén quero que cheguen coma novos a futuros lectores. Os libros, como son o cumio da sabedoría, hai que querelos, amalos, respectalos e coidalos.
Certo, agora non os forro porque (imaxino que moita culpa tena a idade) xa non teño esa paciencia de poñerme a elo. Pero podo prometer e prometo que os trato coma se foran fillos. Cando lía as novelas do Oeste (naquel intercambio que había delas), eu sei que o dependente as vendía coma novas. Porque coma novas llas devolvía.
