Promete o Paraíso... Ofrece o inferno
A Xunta promete o paraíso, pero ultimamente está a ofrecernos o inferno. Non hai moito a directora xeral de Saúde Pública, Carmen Durán, confesou que faría todo o que fixese falta para vacinar ó 100% da poboación; e, en La Región, o conselleiro de Sanidade, Julio García Comesaña, declaraba que aspiraba a cerrar setembro co 100% da
poboación galega vacinada. Pois xa poden moverse! Un dos meus fillos (de 22 anos) aínda non puxo nin a primeira vacina! E solicitalo na forma en que ordenan é como pisar nunha cagada de vaca, na que te enches de merda.
Fixemos tres chamadas telefónicas. Na primeira comunicaron que aínda andaban coa primeira dose cando, na realidade, xa estaban rematando coa segunda. Na segunda chamada comprobaron que efectivamente Xoel estaba nas listas. Na terceira chamada resulta que non estaba nas listas. Quedaron en que xa o anotaban. Pasei polas oficinas municipais de Barbadás porque lera nos xornais que se podía solicitar a vacinación nos concellos. Alí non sabían nada e mandáronme ó centro de saúde. No centro de saúde, como non lles aparecía na listaxe, pois tampouco sabían nada. E hai uns días volveu asomar pola prensa as formas de anotarse, nas que, a maiores das páxinas web e da aplicación do móbil do Sergas (que nunca conseguimos entrar nela), aparecía un correo electrónico, a onde se lle mandou inmediatamente un correo co nome, o DNI do rapaz e a cidade de vacinación. Este si o contestaron para... pedirlle o enderezo. Hai que amolarse! Mandóuselle e estamos á espera... a ver se sae a orde de peregrinar ó Pazo de Raxoi para falar co presidentiño.
Correndo e esperando
Ela díxolle: vou. El contestoulle: vén. Ela estaba no outro lado do mundo. El estaba na outra punta da Terra. Ela, como fora a que se ofrecera, púxose a andar. El, como prometera esperar, sentou. E foi a partir de aí cando o tempo se fixo eterno. Para ela, para el, para os dous. Ela correu como só corren os que teñen ansia e moita présa. El esperou como só esperan os que viven cheos de angustia e de desexo. Pero sempre coa esperanza bailando ó seu arredor.
Ela cruzou lagoas e mares, atravesou vales e arrodeou montañas, durmiu ó raso e
comeu onde podía e onde lle daban, berrou desde os alto dos outeiros e quedou en silencio ante a escuridade das noites. El esperou sentado e paseando, facendo bailar ós pés e escribindo milleiros de sentimentos, berrando cando desesperaba e quedando en silencio cando tiña medo. Medo a que ela non chegara nunca.
Ela tamén empezaba a desesperar. O camiño facíaselle moi longo. A canseira xa era dona do seu corpo e, o que é peor, da súa cabeza. Pero aínda así, seguía e seguía. Dixéralle a el que ía e tiña que chegar. Ela tamén tiña esperanza. El xa non sabía que facer. Xa lera varios libros e vira unhas cantas películas polo móbil. Pero aínda así seguía esperando. Dixéralle a ela que viñera, que a esperaba. E non facía outra cousa que esperar. A súa esperanza era eterna. Ela seguiu correndo. El seguiu esperando.
O Tigre da mirada azul
O tigre mirábame de mala maneira. Tiña a mirada de cor azul. Eu estaba agachado entre uns fentos e preguntándome que facía alí. Como chegara eu a Tanzania? Ó mellor era Quenia. Non sei; si sei que era África. Porque o tigre era africano. Sinceramente, non sabía que facía alí e como chegara ata ese lugar. Non obstante, creo recordar que o día anterior, antes da noitiña, atopábame cun grupo de masais (creo) no que, elas, ensinaban as tetas e, a eles, penduráballes o vergallo. Pobres! Que pouca cristiandade hai no mundo, por Deus! Que pouca decencia!
Tiven que deixar de pensar porque o tigre fixo un pequeno movemento que me alarmou. Normal; era un bicho impoñente que non me quitaba de encima a súa mirada azul. Eu collín medo, tiña medo porque, para máis aquel, non tiña ningunha arma de fogo comigo. Por non ter nin tiña tan sequera un maldito coitelo. E só que me achegase dous metros máis, eu era home morto. Procuraba nin respirar para que non ouvise nada; a ver se o tigre pensaba que eu era un carballo mal feito. Tiña medo a que me saíse un esbirro porque, pouco a pouco, empezaba a notar como o suor se me arrefriaba. Eu sabía que suara co medo.
Espertei coa angustia e, ante min, colgada nunha percha de madeira había unha camiseta co debuxo frontal dun tigre. Dun tigre que tiña os ollos azuis, a mirada azul. O continente africano era unha simple habitación na que a cama ía moito máis alá do cubil dunha choza dos masais. Maldito sono!
