A Antón Tovar

NO PASAMENTO DE ANTÓN TOVAR EN OURENSE
O 15 DE XUÑO DE 2004


Quixese te-la forza de Miguel
para chora-la morte de Tovar,
pero eu ben sei que estou lonxe daquel.

Eu tiven a fortuna de tratar
o inmenso e gran poeta esclarecido
e agora tan só teño o meu chorar.

Non podo imaxinalo falecido:
nós témo-la palabra pasamento,
que é pasar a outra vida, outro sentido,

pois négase tamén o sentimento
a morrer para sempre, cruel sorte;
e négase, tamén, o entendemento.

Loitaches toda a vida contra a morte,
meu Antonio Tovar, meu admirado,
buscando e anhelando sempre o norte.

Canta dor no teu ser, crucificado,
sumerxido na dúbida, sen guía,
e unha tristeza infinda no costado.

Nin razón che valeu, nin teoloxía,
para unha luz brillar no gran abismo,
unha luz que o teu ser sempre quería.

Meu Antonio Tovar, teu comunismo,
que, coma todo o teu, foi verdadeiro,
moito ten de cristián e de humanismo.

Fuches un Xob galego, tesoneiro,
sempre na busca dos porqués da vida,
e contra todo dogma manobreiro.

Na túa sociedade pervertida
- e miña - : ¡cartos, forza, hipocrisía!,
túa actitude brillou, comprometida.
Viviches fielmente na poesía
e no amor, cousas nobres e fermosas,
con entrega total e gallardía.

Poesía en galego e castelán, e prosas,
altas creaches, vello revoltado.

Cheguen a ti, cal ramo emocionado,
estas sentidas verbas eloxiosas.


Os Tilos, 27/marzo/2005


Xoán Xosé Fernández Abella


(Sumándome á petición que se fai das Letras Galegas para Antón Tovar, que as ten merecidísimas)