Mirando para os lados
Canto sufrín mirando para arriba! Porque non vin nada. Nin unha nube, nin un paxaro, nin un avión, nin o ronsel dalgunha aeronave, nin unha estrela (perdón, é de día e vai un sol de carallo) e nin tan sequera o sol, que está ás miñas costas. Ante tanta soidade creo que aí ten que ser bonito o silencio. Como non quero sufrir tanto, vou deixar de mirar para arriba. Tampouco quero mirar
para abaixo. Porque non me gusta ver os pés. Por iso é que xa estou pensando en mirar para un lado ou para o outro. Case mellor para os dous.
Empezo polo esquerdo e, de golpe, atópome coa esquina dun tellado. Un tellado con tellas do país e de onde semella que parte un cable de luz. Semella, porque o cable ben se ve que vén doutro lado, por detrás do tellado; ó mellor do infinito e máis alá. Moi cerquiña da esquina do tellado tamén consigo ver o recanto dunha ventá. E por ese lado esquerdo xa non vexo nada máis. Aí, ó mellor, o silencio xa non é tal, porque se me dá por imaxinar que entre o canlón e as tellas aniñan pardais que meten ruído ó piar.
É no lado dereito onde quedo coa boca aberta ó contemplar a unha muller tomando o sol como se estivera na praia. Pero eu non estou á beira de ningún mar. Estou en plena natureza do interior. Para que a muller non me vexa coa boca aberta disimulo mirando para o ceo, onde sigo sen ver nada. Nun lóstrego, ou sexa, nunha rápida mirada de esguello vexo que a muller leva gafas de sol e que deixa ver un inmenso sorriso branco e inmaculado. Agora foi o meu pensamento o que fixo ruído.
Rachar papel
Rachei o papel en catro cacho (que foron máis), que é o que se adoita dicir cando un escrito, ou unha nota, ou unha idea sae mal. A min non é que me saíse moi mal o que escribín porque practicamente aínda non empezara, pero, que
queredes, facíame ilusión rachar o papel. Así, se alguén ve os anacos rotos ata pode chegar a pensar que son un perfeccionista escribindo poesía. Eu, que agora escribo sempre en prosa! Si, agora. Porque antes, moito antes tamén escribía poesía. Mellor dito: pensamentos plasmados nun papel, xa que... poesía, poesía, aquilo non tiña moito de poesía. Pero quen non escribe uns versos sendo novo, sendo mozo!
Non sei se non resgue máis papel; este papel mesmo. Para que me vexan e para seguir subindo un chanzo máis na presunta adulación. Non lle debe saír o que quere dicir, que racha moito papel. En principio, vou seguir. Tampouco é plan rachar por rachar, rachar por presunción. Pouco a pouco quedaría sen papel (que son eu sen papel?) e, sinceramente, non son dos que adoito rachar papel. Nin tan sequera dos que penso moito as cousas, de pulir as frases. Penso e, se me gustan medianamente ben, sigo a tónica de que a primeira idea é a que vale. E sen andar con días santos deixo caer a frase sobre o papel e que sexa o que Deus queira. Algunha vez, ó pasar a limpo o escrito (antes, na máquina de escribir; agora, no ordenador), corrixo algunha palabra, modifico algunha frase e quito ou engado segundo a extensión do escrito. Este relato, saíse ben ou mal, non o vou rachar. Amolaríame perder o tempo para nada.
