Correr para perderse
Baixo o son musical dos ritmos africanos da película "Baraka", botei a correr. Para escapar do sol. E aínda que hoxe non cae con tanta forza, é suficiente para chamuscarme a noca, a caluga por culpa dunha rapada que lle dei á cabeza. Tamén é verdade que non corrín tan só para fuxir do sol, senón que tamén corrín
para perderme. De cando en vez gústame perderme; co medo, iso si, de que me encontren. Cando quero perderme é porque de verdade non quero que atinen de min, que ninguén saiba de min. Escondo entre matogueiras e túneles negros ou escuros, entre sabas de flanela e nos confesionarios das igrexas. Acocho onde non me vexan. O caso é que non me atopen.
Os ritmos africanos leváronme polas corredoiras dos soños e polos regatos desa inocencia que aínda non ten conciencia. Busquei con frenesí a Perla Negra de Jack Sparrow para esconderme nun dos seus camarotes ou na propia bodega (aínda que sexa abstemio e o cheiro do viño me confunda), pero o maldito Johnny Depp apareceu por alí e xa me amolou a película. Saín de mala maneira porque sabía que ese barco era o acubillo perfecto. Tiven que seguir correndo por entre os piñeiros dos Castros e cruzando estradas que, se as seguise, non me levarían a ningures. E eu o que quería, o que quero é atopar un sitio fixo no que ninguén me descubra. Ata de noite tiven que seguir correndo porque a lúa vella brillaba no firmamento. Empezo a desesperar. Non consigo perderme. Ó mellor con quedarme en silencio paso desapercibido. Vou probar. Silencio.
Esforzo ó límite
Rapidiño e correndo para ver se aínda chego ó final da etapa da Volta Ciclista a España. Frase perfecta para deixar caer unhas pingas de orballo sobre certos esforzos humanos. Deica agora sempre puña de exemplo ós ciclistas cando subían
portos de primeira categoría ou de categoría especial. E creo que sempre levei razón gabando esa fortaleza, ese esforzo, ese sacrificio. Pero tamén é porque nunca vira a carreira do maratón ou a de 50 km. marcha enteiras, ou case enteiras. Vía sempre aqueles típicos resumos de cando chegaban á meta os tres ou cinco primeiros, e nada máis.
Este ano, nos Xogos de Toquio, vin o que é realmente un esforzo deportivo e físico. Vin a corredores en plena carreira frear en seco e caer sobre o asfalto ou sobre os beirís das beirarrúas. Vin a corredores que tiñan algunha medalla xa colgada no pescozo (como pensabamos que lle acontecería ó español Marc Tur), pero nos últimos 150 metros, zas, quedaban sen recompensa porque os seus corpos dixeron basta. Ver como chegaban os atletas (os que chegaban) á meta era como botar as mans á cabeza e pensar que o imposible é posible. Mirade se debe ser descomunal o maratón ou esas carreiras tan longas, que cando ves chegar a algúns nos postos sesenta e pico e ves como levantan os brazos como se acabaran de ganar a medalla de ouro, é porque a súa conclusión, a de completar o percorrido xa é en por si un auténtico éxito. Aí si que é un éxito simplemente con chegar. E non digo xa nada sobre todo o que acontece logo de cruzar a meta; que a algúns xa os teñen que sentar directamente nunha cadeira de rodas. Esforzo ó límite.
