Non podo traballar tanto! E non polo esforzo físico (que, ás veces, si o realizo), senón porque o traballo que fago eu non o realizan outros. E con todo o paro que hai... Dúas horas xustas nas que pensei que xa remataba con todo. É moito traballo para un pobre xubilado. Din que o traballo dignifica e que mesmo é bo para a saúde. Será. Pero as putas silvas esgazáronme toda a pel do brazo dereito e os malditos toxos penetraron deica as entrañas dos sentimentos. Ós vinte minutos xa pensaba que levaba media mañá. O traballo máis ben mata que dignifica.
Non podo traballar tanto! Porque as seguintes dúas horas, as que transcorreron logo dese gran esforzo físico, fixen o demo de cousas e máis. Fun á praza, á da Alameda de Ourense. Despois fun á Valenzá, a de Barbadás, a tomar un café, a ler este xornal, a comprar unha barra de pan nunha panadaría e catro cousas nun supermercado. E tiven que marchar para a casa andando. Cantas cousas e canto traballo, meu Deus!
Non se pode ir pola vida quitándolle de comer a ninguén. Un xubilado debería vivir tranquilo (lendo), tomar os paseos con parsimonia e, ó cansar, sentar nunha terraza (para escribir), botar unha boa sesta (soñando) e ver algunha que outra película nocturna e sen pensar para nada no día seguinte. Que dúas horas de traballo, de esforzo físico non son aptas para esa nugalla que aniña nun. Co ben que se vive sentado á sombra dun castiñeiro e imaxinando que contemplo a Venus do espello.
