Características da poesía en galego de Francisco de Fientosa (Métrica e Poética) (1)

A poesía en galego de Francisco Vega Ceide (Francisco de Fientosa) ten as seguintes particularidades con relación á metrica e ás figuras estilísticas propias da súa poética:

1.- Con relación aos versos empregados o noso autor prefire o verso curto ao longo, concretamente son os octosílabos e heptasílabos os máis empregados, aínda que tamén se ve a presenza do pentasílabo e algún que outro enneasílabo.

2.- A rima en case que todas as estrofas é asonante, coa particularidade de que, noutros casos aparecen encabalgamentos abruptos.

3.- As estrofas preferidas son as tercerillas seguidas das cuartetas asonantadas; logo, en menor medida, atopamos seguidillas e quintillas.

4.- A imaxe máis común, cunha preponderancia absoluta sobre as demais, raíña e señora de todas as composicións, é a metáfora: metáforas visuais e acústicas, metáforas impactantes e atrevidas, metáforas: (A de B; B; A,B; A é B. Etc. Onde A: termo real e B: termo imaxinario):

"Aturuxo do vento" (Metáfora musical) (A de B)
----------
"As ras tocan as cónchegas"
----------
"A néboa é un trasmallo
para pesca-lo paisaxe" (Metáfora visual)
---------
"Monllo íado no vento" (B): Ausencia de termo real
---------
"Xogan os seus pés ós grilos"
---------
"Os brincos, aloiras de ouro" (A , B): Aposición
---------
"A néboa e un trasmallo
para pesca-lo paisaxe." (A é B)
--------
"Os ourizos do camiño
fuxiron da auga ao monte:
Hoxe son toxos no vedro." (Metáforas ultraístas).
---------

“...
e ficou inmobre (Metáforas impactantes e atrevidas,
vairada no vento; referidas á nosa vaca marela)
e así viviu trescentos
anos,
até que froleceu o esterco
nos cornos,
e callóuselle o leite
no ubre,
e xióuselle a auga
nos ollos
..."
5.- Alegorías formando metáforas continuadas.

" ...
choutan o abrente da risa
até aniñar nos seus fíos,
dous xílgaros rebrilaeiros,
até chorar o seu veo."
6.- Hipérbatos coa inversión da orde gramatical das palabras ou das estruturas sintácticas.

"...
choutan o abrente da risa
até aniñar nos seus fíos,
dous xílgaros rebrilaeiros,
até chorar o seu veo."
Sen invertir, o fluír lóxico sería o seguinte:

"dous xílgaros rebrilaeiros (ollos)
choutan o brente da risa
até aniñar nos seus fíos (cabelos)
até chorar (ollos) no seu veo" (trenciñas loiras)
7.- Paronomasias ou xogos de voces de pronunciación parecida (de sons case semellantes) que ao diferir nalgunha letra, teñen un significado moi dispar.

"Nós dos seus seos mellizos"
8.- Reticencias que deixan o verso sen rematar, sexa porque se sobreentende a idea ou sexa por manifestacións de tipo anímico.

"Cantiga mariñana.
Caneiro de auga pura...
-Muíño ledo ledo
moendo a lúa lúa."
(Continuará)