Deille unha volta ó asunto e púxeno patas arriba. Ó dereito vía eu ben que non cadraba. Cando algo non cadra hai que darlle voltas e reviravoltas para que asente como ten que asentar. Por veces, hai cousas ou asuntos que non cadran nunca. Tampouco é plan, entón, de darse golpes contra as paredes. Polo buraco dun rato non podes meter todo un armario. Tampouco podes comparar o outeiro dunha toupeira co Himalaia, ou coa serra de San Mamede. Non obstante, as máis das veces sigo erre que erre (mellor,
dálle que dálle), pois aínda que son dos que razoo ben e con calma, tamén é verdade que son testán. E se teño que buscarlle tres pés ó gato, empezo a contar desde cinco para atrás. Porque a miña intención, e logo de darlle mil voltas, é a de seguir cadrando ou asentando o asunto.
Non consigo cadrar as decisións dos concelleiros do PP de Ourense. Primeiro marcharon e en dez meses volveron. Por que marcharon? Por que volveron? Tan só me cadra o asunto da bicoca, de vivir da bicoca. Visto así o razoamento, entendo que tal asunto non precisa poñelo patas arriba. A solución é sinxela: a cobiza do poder é unha sombra que se alonga, que se alonga. Pero, realmente, tal asunto político non me preocupa moito, xa que teño o do primeiro parágrafo que non me cadra. E empezo a afogar de ansiedade; como se me metera nas profundidades dunha lagoa ou como se me cegara o sol ó contemplalo desde un balcón. Mellor entón deixar pasar todo e xa cadrará. Se quere.
