Eramos poucos e pariu a avoa. Non me chegaba coa Eurocopa, que tiven que ver tamén a final da Copa América entre Brasil e Arxentina e que ganaron estes por 0-1. A ver, o que realmente vin foi unha guerra, unha auténtica guerra de guerrillas. Aquilo de fútbol non tiña nada. Todo era a base de faltas, perdas de tempo, empurróns, protestas, etc. Eu quería que ganase Arxentina, pero recoñezo que Casemiro ó lado de Otamendi é
un santo. E se me puxera na pel de Neymar, prometo que me retiraría do fútbol para que non me cribasen a patadas. Que maneira de recibir sobas ou marimbas! E que forma de dalas!; tanto duns coma doutros.
Outro maracanazo, pero este sen case graza ningunha. Pola falta de público. Aínda que si puideron asistir algúns, non é o mesmo ver o mítico Maracaná cheo de xente que practicamente baleiro. En calquera deporte ou actuación ou evento, se non hai público, perde toda a esencia. O ser humano, a maioría das veces, tira cara á adiante grazas ós alentos, ós aplausos, ós ánimos.
Saturado entón de fútbol? Que va! A pena é que non puiden ver máis da Copa América por culpa de proxectalos tan tarde (onte valeu a pena, e a pesar de que de fútbol nada de nada, deitarme ás catro da madrugada), se non, aseguro que vería uns cantos, os que puidese. Saturado de fútbol? Se xa teño ganas que empece a Liga! E mentres non empeza... ciclismo co Tour de Francia e deportes en xeral cos Xogos Olímpicos.
