A verdade é que sempre quixen defender ou ilusionarme coa bondade do xénero humano; quizais influenciado un pouco polo dito ese de que o ser humano é bo por natureza. É un dicir, claro. Porque ante os últimos acontecementos ben sei incluso que non levamos o demo dentro, senón que nós somos xa o propio demo. A proba acabamos de tela nesa animalada que se cometeu contra ese rapaz da Coruña. Pero bote man ó exemplo que bote, a maldade do xénero humano asoma en cada un deles. Incluso xa desde ben pequeniños, pois por moito que se diga que os cativos son a inocencia pura, despois, a realidade amosa unha inocencia rastreira a base dos abusos nos colexios ou nos propios xogos.
E segundo o ser humano vai tendo máis coñecemento, imos a peor. A maldade faise máis patente e máis real. Matamos polos movementos dos marcos ou polas pelexas dos cans. No fútbol saímos a entrar forte, cos tacos por diante, e a enganar ós árbitros. Nos espectáculos, as envexas furgan e rañan na alma de moitos. Na vida pelexamos polo valor dunha palla. Na rúa esmagamos a aquel que nos estorba ou que nos molesta. Na política non tardamos dous días en volvernos corruptos e mentiráns. Nacemos para superar sempre ó adversario, custe o que custe. E cando nos custa moito non poñemos ningún pero en soltar o bulldog que levamos pegado á cara ou encerrado no corazón. Somos coma cans salvaxes sedentos de carnaza. Somos os maiores depredadores da nosa especie.
