Ler cos pés

Dicía Quintín Cabrera que "las ciudades son libros que se leen con los pies".

Pois ben, cada vez teño máis ganas de empezar a ler cos pés aínda que no meu caso, lería a catro rodas... O caso é que as ganas de viaxar, de rir, de bailar (isto si, de pé e corpo a corpo), de cantar, de troular e de coñecer xente nova para tela preto sen restricións cada vez son máis intensas en min e imaxino que en moitas persoas.

Estamos na última batalla e temos que vacinarnos (cada un cando lle toque) para que o sol volva saír no albor dun día de festa, un día agardado no que o noso corazón se desconfinará. Ese día quero que sexa o primeiro de moitos para ler cos pés cidades novas e viaxar por todos os soños nos que resistín.

Merecemos un albor novo, merecemos ler cos pés e abrazar humanidade; quizais, é a vacina que nos resta, a que poña fin ao medo e o silencio.