Polos océanos verdes (3)

"A PANDEIRETA DE SEIS AZAS" VI

A POESÍA EN GALEGO DE FRANCISCO DE FIENTOSA

VI

Polos oucéanos verdes,
abaneándose como un barco
vello,
vai a vaca marela.

Leva nos ollos o paisaxe
invertido,
-arbres e seres
frolecidos no alén-,
e no argadelo dos cornos
enguedellados os liños
do sol.

Logo se esquenceu das
roitas
e ficou inmobre,
vairada no vento;
e así viviu trescentos
anos,
até que froleceu o esterco
nos cornos,
e callóuselle o leite
na ubre,
e xióuselle a auga
nos seus ollos
todos cheos de lágremas
de erba...

Como unha pedra,
como un dolmen,
como un sono,

escoita aínda
a cantiga da silveira.

Polos oucéanos verdes,
abaneándose
como un barco vello,
era unha vez
unha vaca
marela...
TERCEIRA PARTE. A DUREZA DA VACA.
Esta parte enxerga tres comparacións:

1.- "Como unha pedra"
referida a esa vaca que aguanta todo o que lle boten, desde o xugo e a falta de pelo no seu colo, polo traballo da casa, ata alimentar aos pequenos e aos grandes da familia co seu leite e os seus xatos.

2.- "como un dolmen"
Que leva en si unhas connotacións de movemento histórico e artístico, que non só se remite á morte, senón á que, desde a noite dos tempos, que é onde principian os contos, nos deu o seu ser e aí fica e perdura para a eternidade, e...

3.- "como un sono"
mantense neste conto poético porque ela forma parte da eternidade e o seu ser transmutado nas súas fillas e fillos
"escoita aínda
a cantiga da silveira"
ou a súa volta, o seu renacer de novo na nosa terra, por ser tamén como unha mai nosa, escoitando nese rexurdir aos paxaros que nas silveiras lle cantan cantigas de aprecio que ela escoita.

A beleza da composición vai chegando xa cara ao final.

CUARTA PARTE : FINAL
Volvemos ao principio do poema, coa repetición dos tres primeiros versos, para traernos á mente a sensación de que se acaba o poema, e que o eterno retorno de Nietzsche (1) se manifesta nesta vaca campesiña que vai acaneándose, como un barco vello polas corredoiras da nosa benquerida Patria

"Polos oucénos verdes,
abaneándose
como un barco vello"
Remata o poema coa afirmación do autor e coa súa firma de que efectivamente era un conto porque...

"era unha vez
unha vaca
marela..."

NOTAS:
1. MIRCEA ELIADE.- El mito del eterno retorno. Alianza Editorial. 2011.