Non sei como saír da situación. Hai uns días déuseme por deixar caer sobre un papel en branco nada máis que catro palabras. Catro palabras xustas que levantaron tal poeira que, xa digo, empezo a ser prisioneiro delas. Chamáronme para conferencias, parladoiros, radios e televisións. Nunca me vira noutra. E eu coa timidez aniñando en
todo o meu ser. Xa estou canso de aturar a periodistas que non son tal, canso de vivir en habitacións de hoteis que non coñezo e canso de coller avións que, por veces, non sei a onde me levan. Por catro pobres palabras.
Non Sei Quen Son. Esas son as palabras que deixei caer dun bolígrafo con tinta azul. E o caso é que estivera a piques de escribir Son O Fillo Da Lola. Que serían cinco; pero nesas pensara. Tan só ó chegar coa punta do bolígrafo ó papel en branco escribín Non Sei Quen Son. Maldito o momento! Axiña me vin e me sentín desbordado polos acontecementos. Que se de verdade non sabía quen era. Que se sabía de onde procedía. Que se sabía o que andaba a buscar. E así preguntas desas parvas que os interlocutores querían acochar baixo un prisma filosófico: que somos, a onde imos, de onde vimos. Trapalladas ou caralladas!, como diría aquel.
Por catro palabras teño que pensar agora moi profundamente como podo saír desta argallada, desta maraña. A non ser que diga o que xa dixen para cortar de raíz o malentendido deses que pensan que hai un fondo filosófico no de Non Sei Quen Son. Pois nin filosofía nin gaitas!; Son O Fillo Da Lola Da Amparo. E punto!
