As ás do vento
Deito sobre as ás do vento e penso que son Pucho Boedo cantando "Unha noite na eira de trigo", cando na realidade son un volante vello que non sei dobrar nin para a dereita nin para a esquerda. Non me queda outra que quedar quieto e escoitar o silencio. Sabemos que o silencio, por veces, mete moito ruído. Tamén o ceo negro
promete tormenta e a conciencia moito medo.
Miro para as ás do vento e gustaríame viaxar con elas. Ir ata os confíns do universo ou simplemente cruzar tan só aquel outeiro. Pero teño medo a esgazar nos codesos. E non quero ter feridas na alma nin perder sangue que regue as miñas desgrazas. Quedarei logo inmóbil, calmo para que o meu pouco pelo branco cabalgue ó vento.
Debuxo as ás do vento sobre un papel branco e inmaculado para que, no tempo dos tempos, alguén pense que a carraxe foi coma un veleno que se meteu dentro, moi dentro. Non obstante, aí está, nas distancias é onde o tempo se mide doutra maneira. Agora que cada quen pense o que queira.
Recito catro versos soltos sobre as ás do vento e estas deixan pingar con parsimonia, con cachaza, con pachorra un pobre poema. Un pobre poema que rime os desexos en asonante e que rime as ansiedades en consonante. Visto o visto, calquera é poeta, calquera deixa caer sonetos sobre un tempo que foi. Contemplo unha vez máis as ás do vento e quedo en silencio.
A montaña embruxada
O avión realizou tales turbulencias que me dixen que a min non me pillaban noutra. E sen pensalo dúas veces guindei por unha das ventaniñas. "Que sexa o que Deus queira", berrei. Porque me tirei sen paracaídas. Desde uns 12.800 metros, que é o mesmo que 42.000 pés. Así de arroutado fun. Axiña notei que non fixera ben, que non
fora un bo proceder. Pero non había volta atrás. Empecei a rezar, claro. Non é que sexa moi alá de católico ou de relixioso, pero todos sabemos xa que o medo é libre.
Na metade do descenso xa me decatei onde caería: nunha montaña chea de penedo e de, penso, carballos grosos. Disto último non estaba moi seguro porque o bosque era inmenso e ó mellor había algo de todo, ou sexa, de todas as especies de árbores. Non obstante, axiña notei que algo non cadraba: que, por intervalos, desaparecían todas esas árbores. Mal asunto para min. Pois se caía sobre as árbores ata poida que tivese algunha opción de saír con vida da miña arroutada. Se caía sobre os penedos, non me salvaba nin Rita a Cantaora.
Cada vez baixaba a máis e máis velocidade. A miña existencia estaba a piques de quedar para a historia. Non digo para o recordo porque ó mellor ninguén me recorda e tampouco quero forzar a ninguén a que me recorde. Cando quedaban uns 300 metros pechei os ollos. Cando os abrín vin que aterrara sobre un manto verde que a montaña puxera á miña disposición. Biquei o manto verde, claro. E quen non...
