A peripecia dun auricular sen fío
Recollín. O ordenador foi para un estante do moble do teléfono. As carpetas e os auriculares grandes (ou orelludos, como lles chamo eu) para un baúl. E o bolígrafo púxeno nun estante do armiriño que temos na cociña. Vestín unha cazadora e dubidei durante un tempo de coller o paraugas ou non. Catro gotas de auga mollaban os coches
e o asfalto da rúa. Quen dixo medo! Non me mete medo a gadaña da morte e vanmo meter catro pingas de nada... Polo que saín a peito descuberto e co caderno, iso si, resgardado baixo a cazadora. É moito mellor que me molle eu que un libro ou un caderno. Vaiche boa!
Ós poucos metros caín na conta de que non collera a mascariña. Puta mascariña! Menos mal que sempre traio no peto do pantalón unha de reposto. Home previsible... adoitan dicir. Pero ó poñer o maldito bozo, zas, alá foi ó chan o auricular sen fío esquerdo. Abriuse. E pensei que escachara. Alá foi o burro coas noces, pensei. Non é o mesmo escoitar a música por un oído que polos dous. A ver; a Víctor Manuel case se pode escoitar ben con un, pero "Comfortably Numb", de Pink Floyd, non procede escoitalo só por un oído. Non obstante, hoxe os anxos custodios fixeron honor ó seu nome, pois logo dunhas voltas e reviravoltas conseguín encaixar as peciñas do auricular. E agora mesmo estou a escoitar "Chase", de Giorgio Moroder, marabillosamente ben.
Polo camiño non choveu, pero neste momento, mentres escribo, non é que caian pingas de auga, é que está caendo tal tromba que non queda outra que esperar a que escampe algo para marchar.
Debaixo do paraugas
Tiven que abrir o paraugas porque chovía. Quen estaba debaixo do paraugas era eu tan só. Eu son o home que pensa que a vida dá moitas voltas, pero que na realidade tan só se dirixe dereitiña cara á morte. A morte é esa condenada que queda en nada. A nada non é nada ou, como moito, é o silencio que non di nada. Eu tamén son o home que, a maiores de estar por debaixo do paraugas, voo por entre as follas do loureiro e descanso sobre un feixe de trevo. Escoito a Joaquín Sabina e de cando en vez bailo ó ritmo dun valse, aínda que, antes, prefiro unha muiñeira.
Sigo debaixo do paraugas porque segue chovendo. Non é que chova moito, pero tampouco teño aquela idade na que me gustaba mollarme. Ó mellor é a idade a que nos leva dereitiños á morte. Si, a verdade é que a idade e a vida están as dúas metidas no mesmo saco, nun saco de esparto. Como nos que se mestura o millo e o centeo. Como en algunhas conciencias; que hai ceo e inferno, deus e o demo.
Debaixo do paraugas penso no desexo que moitas veces tamén molla, e naquel soneto que en catorce versos dicía que a vida é un cantar nos beizos e un mangado de rosas á altura do peito. Quen máis quen menos asubía de contento ante certos sentimentos.
Ós cachos chove, ós cachos deixa de chover, pero eu quedo igual por debaixo do paraugas, pois ante o seu refuxio tan só me mollo a causa dunha certa ansiedade.
