Cantou a brisa no Freixo

Domingo soñaba con ollar o mar unha vez pasado o mediodía.
Non sabía que era luns nin nove de xuño.
Domingo só sabía que non era sábado.
Os sábados eran moi sinalados:
Máis palabras, máis risas e máis do máis querido.
Domingo Molinos soñaba isa mañá coa mar de Vigo, coa mar de O Freixo de Sabardes, de Outes, e coa mar de lonxe.
Contaba os barcos sen velas, imaxinaba que estaban alí no porto da cuncha. Soñaba con ser capitán dunha dorna descomunal na que cabían todos: pais, avós, a súa muller; fillos, netos, os seus irmáns, Rosa; todos.
Repasou o seu andar: os bicos de Paloma, de Mercedes, de Iván; os cariños de Joaquina e de Rosa; ós do fillo do mar.
Domingo rememorou a romaría do san Bieito, a do san Xoán, os círculos marcados nas pedras da Fontemoureira, o Castro do Mosteiro, á aldea de Boel e a Francisco Añón. Pensou, noutra volta, no longo nome: San Xoán do Freixo de Sabardes. ¡Que barbaridade!, sen desmerecer, o patrón debería ser san Bieito, máis santeiro e máis nomeado. Ou os dous: un, polo Freixo; o outro, por Sabardes. Domingo quixo recitar un poema de Francisco Añón. Non lembrou ningún nin tiña tempo.
Repasou todas as rutas que trazara e quedou satisfeito. Houberalle gustado ser bisavó para contarlle historias do mar ós fillos dos netos. Levalos ò muíño, ó Castro e á Fontemoureira. Contarlles unha historia de mouros e das fadas de Mazaricos. Ir xuntos a escoitar á Coral Liceo de Noia. E xuntos mirar o ceo do mar.
No seu soño contou unha historia para éles: é dicir, para todos os fillos dos seus netos. A historia quedou no aire.
O home do Freixo pechou os ollos e púxose a durmir eternamente. Foise garimado cos bicos quentiños do dominjo.
No adro da igrexa de San Xoán do Freixo de Sabardes, nunha brisa da tarde do martes, dez de xuño, recollín eu o que él cantou na súa fala:

ERA UNHA VES
Era unha ves unha mar pranchada,
sen ondas, sen enrujas, sen vento…
Era unha ves unha mar calmada.

Era unha ves unha mar verde-asuada,
na que eu prantei rosas molladas,
sementes de bicos, de ouro e prata.

Era unha ves que andei contra os piratas,
persejindo filibusteiros, homes malos,
xente doutros mundos; meijas ruíns.

Era unha ves que andei eu, solteiro,
cabaljando na mar, nun tempo moi pasado.
Era unha ves, no Freixo da mar, da fonte e dos estalos,
onde eu vin a unha buxaina e namoramos.

Semiamos; naseron e florearon dous,
de dous, tres netos agromaron.
Son, así me considero, home afortuado.
Vou ledo. Voume contento ao cumio do Illar.

Alegre coma auga da fonte do cemiterio novo.
Estarei no alto. No alto, de vixía.
Sejirei cantando aínda que non se me oia nada.
Cantando para que remate o pranto.

Cantando pola pas do mundo; dos meus que deixo.
De todos os meus que virán pasando o tempo.
Aos meus que nazan aquí, no Freixo, de Outes;
en Vijo, ou en calquera outra mar de pan de trijo.

Era unha ves unha mar pranchada…
Era unha ves a mar da miña calma…
Era unha ves no Muíño da Revolta…
Eran unha ves os bicos delas,
nos sanjumiños meus, nas dúas meixelas.
Eran unha ves un soño, un capitán; aire das mares.
San Bieito…, San Xoán do Freixo de Sabardes…

Domingo dorme no curuto do oureo co celme das rías, da Costa da Morte; dos netos que coñeceu, dos bisnetos que virán; teimando nun día de xullo deste ano; nas terras todas e na Coral Liceo de Noia.
Domingo Molinos cantou a historia coa fe e coa esperanza de amolecer os prantos e as penas ata rematar. Por iso, en lugar de contar, cantou coa forza dun baluro rexo, na mar.
Ás sete da tarde, do martes, día 11 de xuño deste ano 2008, unha brisa tenra, nun raiacíño vagiño, pasou a carón da igrexa de San Xoán do Freixo de Sabardes, en Outes.
Era o marmuriño cantar de Domingo pedíndo que cesara a pena. Non foi posible nesa tarde. Pero será, xa. Mandouno él por medio da brisa que pasou.

Eran unha ves… un soño… un capitán...
Eran unha ves eu, Outes, O Freixo… mais a mar…
Era unha ves un tempo de durmir para descansar
Cos bicos delas pousados en dominjo,
en dúas fazulas, perennes no meu Llar…
Eran unha ves O Freixo, a mar, un barco, un home; un capitán.
Era unha ves, no adro da igrexa, a brisa que cantou.