As blasfemias
Cada país é un mundo e as súas leis, ás veces, chocan coas conciencias de moitos. Italia tipifica no seu código penal as blasfemias. A verdade é que tampouco nos deberiamos de asombrar tanto, pois non hai moitas décadas que en España, non sei se estaban tipificadas, pero si sei que eran practicamente pecado mortal. Ata por veces, se as soltabas diante de certas autoridades, podías levar unha hostia ou máis que unha labazada.
O outro día sancionaron a Gianluigi Buffon cun partido de suspensión e 5.000 euros de multa por blasfemar. Aquel que non coñeza a Buffon podo aclararlle que quizais hoxe sexa a maior institución italiana e que, por referencias que teño, seica é unha marabillosa persoa. E, por suposto, o porteiro eterno do fútbol mundial. O de eterno vai polos seus 43 anos e aí segue.
Eu son unha marabillosa persoa (que vou dicir...) e boto pecados coma un leviatán. Porque o pecado, a blasfemia é esa carraxe que se leva dentro e que hai que expulsar se non queremos que nos corroa por dentro. A blasfemia é o método que substitúe á violencia. No mundo do fútbol, ante unha forte entrada ou ante unha mala decisión arbitral é normal que se blasfeme. É máis, é bo que se blasfeme porque, se non se fai, córrese o risco de saltarlle na aña ó contrario ou ó árbitro.
Cando eu andaba coas vacas e ante certo comportamento destas, só tiña dúas opcións: ou lles daba unha malleira ou me cagaba en todo o que se había que cagar. A blasfemia ou o pecado é liberación. As labazadas ou as malleiras son violencia.
A nube gris
Corrín baixo a protección dunha nube que, pola contra, me perseguía. E corría en silencio. Tan só os meus pés facían algo de ruído. Pouco; porque intentaba amortecer os saltos. Cando quero sei correr ben e sen facer moito ruído. Como tamén sei mirar de esguello á nube. Gababa a súa protección, pero xa me amolaba ben o de que non me deixase nin a sol nin a sombra. Claro que, ela mesma, cubríame do sol e dábame
sombra. Por certo, a nube nin era branca, nin era moi negra; quedemos entón en que era gris.
Corrín uns metros baixo a protección dun túnel, e foi aí onde, efectivamente, deixei de ver a nube gris. Quedaramos en que era gris, non si? Non a captando, non sabendo dela detiven a miña carreira para elucubrar sobre algunha opcións para cando saíse do túnel: desaparecería a nube gris?, quedaría atrás?, desprazaríase moito para a parte esquerda?, para a dereita? Seguín esperando para darlle opción á propia nube de que fixera algo, de que actuase por si soa.
Tan só foron uns minutos os que estiven parado por debaixo do túnel. E sabedes por que? Porque xa botaba de menos á maldita nube gris! Perseguíame, pero sabía que me facía compañía. E a compañía en soidade sempre se agradece. Así é que saín do túnel e, mesmamente, alí seguía, xusto por enriba de min. Xa non a mirei de esguello; fíxeno de fronte e díxenlle: imos alá. E seguín correndo baixo a súa protección.
