Estou confuso. Non consigo distinguir unha bóla de billar dunha bola de pan. Hai veces que unha bóla de cristal tamén a confundo cun bugallo. Nos días de inverno penso que o amor e o desexo teñen semellanza cas néboas e treboadas. Confundo políticos con xente
honrada e a futbolistas coa Santa Compaña. Recoñezo que non debo estar ben, que algo me falla. Non se pode confundir a un ladrón cun santo ou a un corredor cun nugallán. Por veces confundo o Bolero de Ravel coa Novena de Beethoven. Si, algún aceno, ou xesto, ou pensamento, ou soño se escapa pola estrema ou se sae pola tanxente. O que se adoita dicir: un cacao mental máis que elemental.
Confusión na pinga de auga que cae co refacho de vento que corre. Confusión entre Congreso e Senado, aínda que neste caso a equivocación é un simple pecado venial; non hai tanta diferenza. Confusión entre ir e vir. Ás veces sei cando vou pero non cando volvo. Confundo os termos de amar en silencio ou berrando desde un cemiterio. Berrar desde un camposanto xa ten delito: precisamente onde hai máis silencio. Confundo os biosbardos cos esperpentos e certos latexos cos versos. Por confundir ata confundo o día coa noite, o todo coa nada e a miseria coa riqueza. Tan só a felicidade vai e vén pola enorme curva do arco da vella.
Confundo a estratosfera co fondo do mar e o café coa páxina dun xornal. Confusión mental nunha tarde de primavera chea de nubes negras. Agora, por favor, que ninguén intente confundirme máis.
