Semana Santa en Viveiro. De flores... e Dolores.

A Pacolín Solla, amor de flor de dúas Dolores, a Virxen, e a súa muller, tamén Dolores, in memoriam.

Paseniño baixa o Landro... sen presa... agarimado por milleiros de flores. Leva no seo unha canción de dolor e nos labios unha oración que todo o abrangue. A primavera visteu o seu mantón de flores e encheu o val de colores con raios de sol. I entre as hortensias érguense as arnelas pola ribeira, cal velas laiantes, porque é Semana Santa en Viveiro. E cómpre vestirse para a ocasión coma un neno feliz o día de Ramos. Todo o Val das flores é unha orixinal sinfonía cos seus chischis dos paxariños.

Desde aló no Acido, nas cabeceiras de Galdo, baixa un vello labrego co seu saco o lombo, a modo de cruz, camiño da Vila. No seu morral só leva o froito do sacho e unha ración de miseria. Sabe que o seu suor véndese maís barato que o consello dun picapleitos, pero así é a vida por máis que non goste. Tamén do mar, co mesmo sentimento de inxustiza, co seu petate as costas, tamén coa súa cruz, chega un mariñeiro. Ámbolos dous sofren vidas paralelas.

Fartos están de duro traballo, escaso xornal e nulo futuro. Por iso os seus oidos escollen o silenzo, e esquivan as predicas e caridades altivas. O mundo vive do revés e eles ben o saben. Así que alleos a toda parafernalia de dolor por Cristo, fuxen disa recua de homiños, mais pendentes de protagonismos e aplausos, que de comprender o verdadeiro misterio do dolor de Deus.

E en vez de caer na Plaza, caen na taberna. Entre viño de soedade e viño de incomprensión. E San Xoan, sempre bó samaritano, ten moito chollo coa pandemia. Só a Verónica, en Betania, da exemplo da súa labor. E enxuga tamén os rostros daqueles farrapos de homes sen preguntar nin re.

María abondo ten con preguntarse quen pode odiar ó seu Fillo, a aquel Cristo quen sempre fixo o ben os máis. E entón comprende as miserias dises bonecos chamados homes. E preguntase tamén pola razón de Deus para convirtir ó ser humán nun bicho con entranas de envexa e ruindade.

E mentras, a segunda caída. A rolo andan labrego e mariñeiro entre chea e tristura, entre miseria e desprezo, entre insolidaridade e a barbarie humán. E non embargantes, as rúas enchense de presas e capirotes, de luces e imaxes de santos, a cal máis pretenciosamente rica, a cal máis espectacular, a cal máis atrainte.... a cal máis... Porque alguén, con máis boa vontade que acerto, lles dixo: "Siempre a más, siempre a mejor" E nisas viven. Pero o verdadeiro Cristo, o do paro, dos ertes, do abandono, da necesidade... baixouse do palco, abandonou os vitores e aplausos, sabedor como é da veleidade da xente e o efimeridade das flores, e prefire tamén andar de ruada e saber onde é preciso: na consideración humán dos necesitados de amor e axuda.

Os dous homes fixeron boas migas porque, o dicir deles, o mellor viero para a comprensión mutua e vivir vidas parellas. E ollaron cos ollos do maxín- iste ano pola pandemia está todo pechado- aquel teatro de ostentación e riqueza, de decorados de cartón pedra, de homes con fe de ferro e saltimbanquis vestidos de pantasmas, de velliñas supricantes, de nenos descobríndonos a inocencia, de fervorosos traballadores e de miserables exhibicionistas... Ó fin e o cabo un pequeño teatro do que é o mundo, en versión pretendidamente relixiosa.

Tirados no chan, entre silvas de marxinación e abandono, atopaos quen sempre sabe buscar necesitados a quen axudar: ise Cirineo, home, humán... colega de Cristo. Si o que traballa salvando as xentes dos caiucos, o que leva o hospital a un vagabundo, o que se agacha cada vez que no chan atopa unha necesidade, o que mira a dolor con amor. Rematou a terceira caída.

Así que cómpre subir a san Roque, o noso Golgota particular, e entre seixos i eucaliptos, entre pinos e silveiras porque cómpre rematar a faena, nunca mellor dita. Porque faena é matar sempre e, aínda sendo inxusto e inocente.

E os dous amigos saben que aquel Home non debe morrer, que o mundo pode dicir o que queira, que poden berrar, facer trampas... ¿A quen llo van dicir? A eles que levan toda a vida sufríndoas, a eles que levan toda a vida sentindo nas súas costas a cruz invisible da inxusticia humán... E berran, e craman no deserto da incomprensión, e piden explicacións a quen explota, a quen rouba o seu labor, a quen establece leises inxustas contra os pobres... E como son claros, sinceros, valientes... Esa morea de Sanedrín, enemiga da verdade de Cristo, tamén manda axusticiar a aqueles homes acusándoos de ladróns do evanxeo.

Así que aí tedes a Cristo, o que morre cada día en calquer sitio pola inxusticia humán, cravado na cruz a veira de san Roquiño, ollando misericordioso, a aqueles dous homiños, agora ladróns, ladróns que a duo cantan: "Perdona a tu pueblo, Señor".

E Cristo fálalles de perdón e de esperanza.

E os tres, desde o coruto do monte, ollan ise último sospiro chamado Viveiro, tamén Val de flores, e entón o mar e campo, coma un orfeón de olas, sireas, grilos, roiseñores, soñadores de taberna, vellos e nenos... acordan cantar : "Salve Regina".

E os tres morren na paz de Deus, cun sorriso nos labios, cunha ledicia nos ollos, cunha esperanza no corazón... E as flores inspiran cancións de amor.

O Landro, seguirá a verte-las bágoas da xente no mar, a acougar un corazón doente, a alimentar soños e esperas, a canta-las flores isa canción doce, soave, silandeira, tenra, garimosa... que brota no corazón.

Felices Pascuas!