Guía de piromanías no país de Breogán

Esvaran as bágoas pola barba de Breogán, o guerreiro que vivíu no tempo das mitoloxías.

As xentes do país miran de esguello ó caudillo duro e arriscado.

- É o fume, carallo!- e seca a última gota coa man.

Arde Galicia polos catro costados! titulan os xornais. Non é certo. Desta volta, polo que máis doe, a Franxa Atlántica, a que vai de Ferrol ata a A Guardia, a que nun 17 % do territorio concentra o 60 % da poboación e case o 80% do PIB.

Buscando as causas do desastre moitos falan dos pirómanos (do grego pir, lume e manía loucura). É dicir, isto é cousa de catro tolos, e coma os tolos non son responsables dos seus actos, é cousa de ninguén: un país enteiro nas mans duns poucos tolos polo lume, que habelos, hailos.

Pero hai outras piromanías:
A piromanía do monocultivo de especies de crecemento rápido, depredadoras do medio e da humidade, creadoras dun sotobosque sucio e empobrecido, e altamente inflamables. E por riba o metro cúbico e eucalipto non vale nada.

A piromanía dos que queren converter a natureza máis verde na paisaxe máis gris de cemento e ladrillo: tolos pola gañancia rápida aínda que iso implique a desfeita do paraíso.

A piromanía dos políticos locais que só ven riqueza e desenvolvemento contando o número de pisos e chalets adosados. Se logo a auga non chega, como en Sanxenxo, ou os problemas de accesos e servizos fan invivible a zona, a culpa é do goberno.

A piromanía dos políticos populistas que incendian os ánimos xa quentes das xentes buscando a rendabilidade política no medio da traxedia: nesta desfeita o fracaso é de todos, e de todos é a solución.

A piromanía dos que están a crear esta inmensa maquinaria apagalumes, cando o sentidiño común di que hai que matar a este dragón que se alimenta do lume: un negocio milmillonario en Galicia. Non sería máis intelixente dedicar a estes miles de profesionais a cultivar e limpar o bosque, a recuperar as especies autóctonas, onde o pino e o eucalipto tamén teñen sitio, e non a ser testigos do fracaso e sepultureiros de árbores?

A piromanía dun modelo de desenvolvemento que expulsou a xente do rural. Este ultraliberalismo económico xamais pensou que ser galego implica unha maneira de ser, de falar e de ocupar o territorio: a terra é a casa da xente e non o depósito dos bancos.

A piromanía dos políticos que envían o exército a funcións de damas da caridade e non lles permiten apagar o lume. A cousa é de coña: ou as balas queiman menos ou os xubilados e as mulleres están a demostrar máis valor na loita contra o monstro.
A piromanía dunha sociedade que está queimando o fígado da mocidade nas noites de viño e rosas pero non é quen de implicala decididamente na vixianza do noso monte.

A piromanía dos bobos que están a celebrar estes días con bombas de palenque a memoria do santo patrón da parroquia.

A piromanía dos impresentables que non se privan de asar, á sombra dos pinos, churrascos e sardiñas agora, xustamente agora cando tan ben sabe a tortilla fría e os filetes empanados.

A piromanía de…
As bágoas arrastran ríos de cinza polo vello rostro de Breogán. Dous millóns e medio de galegas e galegos contemplan abraiados como o país máis fermoso do mundo, o que está colocado ás beiras do paraíso, esváese entre faíscas de lume.
Non, non é o fume o que irrita os ollos de caudillo celta, é a dor profunda, as bágoas que brotan do corazón, alí onde din que habita o amor polo país e o odio contra os asasinos da terra, o noxo e a impotencia dos que chorando xamais deixarán de loitar. E a rabia das bolboretas, os berros da auga, os queixumes dos pinos, os laios das pedras.

Pola terra, pola nosa terra asoballada polo monstro do lume.