"A PANDEIRETA DE SEIS AZAS" II
A POESÍA EN GALEGO DE FRANCISCO DE FIENTOSA
II
Paisaxe mariñán.
Dous pinos na ribeira...
-Fusos de bel follax
fiando a néboa néboa-
Cantiga mariñana.
Caneiro de auga pura...
-Muíño ledo ledo
moendo a lúa lúa-
SEGUNDA ESTROFA
"Cantiga mariñana.
Caneiro de auga pura...
-Muíño ledo ledo
moendo a lúa lúa-"
Se a primeira copla era unha descrición onde se localizaba o lugar, a segunda, entra xa de cheo no contido, habendo tamén outros tres substantivos igual que na primeira estrofa, referidos a: cantiga, caneiro, muíño, tamén con tres ideas:
Verso 4 ----------- cantiga (Unha idea)
Verso 5 ----------- caneiro (Unha idea)
Verso 6 ----------- muíño (unha idea)
Verso 7 ----------- muíño (continuación)
repetíndose, como vemos, a estrutura da primeira.
Se observamos a organización das dúas estrofas, atopamos unha gran semellanza:
Abreviaturas:
V: Verso.
S.N: Sintagma Nominal
S. Prep: Sintagma Preposicional
S.Prep/adv: Sintagma preposicional adverbial.
Como podemos observar, as estruturas tan só difiren nos versos tres e sete, pero a nivel de significados, confiren, debido a que un S. Prep. acompañado dun substantivo equivale a un adxectivo:
V5.- "Cantiga mariñana": "Cantiga" é unha composición en verso á que se lle pon música para ser cantada e "mariñana" é unha cantiga pertencente á costa ou á comarca da Mariña, mais é agora cando o poeta entra en acción no
V6.- "Caneiro de auga pura..." que tamén remata coma o verso dous, o seu homónimo, cunha reticencia, o que supón, como xa dixemos, unha ampliación de significado por parte do lector porque pode e debe imaxinar máis contidos. Nós cremos que o "caneiro de auga pura" é unha metáfora referida á cantiga que se xera polo ruído da auga por entre as pedras do caneiro e máis que sae pola embocadura do caneiro coa forza da auga e coa forza da voz, tan pura como a auga e a voz, que sae do peito dos cantores acompañados do
V7.- "Muíño ledo ledo": que volve ser outra metáfora da pandeireta, porque cando o muíño moe as fornadas ten un tempo marcado polo son do muíño moendo, con tanta exactitude como a dun metrónomo musical que serve para non perder o compás e seguir medindo o tempo.
Remata o verso con outra reduplicación "ledo ledo" que contempla o significado que xa viñamos observando, mais o muíño conclúe con outra metáfora sorprendente, como todas as metáforas ultraístas de Francisco de Fientosa:
V8.- "moendo a lúa lúa" que, a parte das connotacións lorquianas, está referida ao toque da pandeireta, contemplada no verso, coa forma redonda da lúa chea e da maior parte dos instrumentos do muíño, que son redondos como as pedras albeiras, nunha semellanza total coa pandeireta debido a que non soamente é a figura redonda da pandeireta, das pedras e da lúa, senón que tamén hai un son do muíño que corresponde co son da pandeireta cando se lle dá cos dedos ou cos cotenos das mans. Meu deus! Que beleza a desta poesía e a deste grandísimo poeta esquecido polos nosos. Que desgraza a nosa, non poder darlle o que el nos deu! Canta beleza perdida entre os seus papeis e que perda na precocidade da súa morte!
Posdata.- É de advertir que os versos nos que aparecen guións, versos 3 e 4 na primeira estrofa, e 5 e 6 na segunda estrofa, son como apartes do eido teatral, son a expresión poética levada ás máximas estadías da beleza, onde o autor se eleva, gravita por enriba da realidade e fai que sexamos observadores dunha realidade idealizada por medio dunhas metáforas impresionantes.
