Mamede Valente Etimo subiu ó faiado e colleu a escopeta de caza. Díxolle á muller que non había volta de folla, que lle dera por alí, o de ir de caza. E Mamede Valente, O Escarranchado, falaba pouco, pero cando dicía algo, o que dicía ía á misa. Non foi á misa e marchou para o Outeiro Barbeiro, un pequeno lugar existente no monte Medo de
Baños de Molgas. Alguén lle dixera que Detrás das Poulas debía haber algo, algún animal ou algo que levaba uns días deixando escapar uns bruídos que metían medo. E O Escarranchado, segundo non tiña vergonza, tampouco tiña medo. A proba é que nin tan sequera quixo levar o seu can Rañado; por se ese animal ou algo llo desgraciaba.
Cando chegou ó Outeiro Barbeiro sentou no primeiro penedo que atopou e axexou cara á Detrás das Poulas. Non levaría nin media hora (que va!, a proba é que aínda só había unha cabicha de cigarro xunto ós seus pés, cando Mamede Velente é deses que acenden un pito no outro) cando escoitou el tamén o bruído. Axiña o viu. Era un bicho inmenso que nin el mesmo coñecía. Tan grande que o deixou coa boca tan aberta que o novo cigarro que tiña nos beizos caeulle sobre o seu peito peludo. Cheirou a chamuscado. Pero deulle igual. Colleu a escopeta. Apuntou. O branco era perfecto. Xusto cando ía apertar o gatillo, aquel bicho enorme mirouno e botou coma lume polos ollos. O Escarranchado, sen pensalo máis, deulle sebo ós pés. Cando chegou á casa díxolle á súa dona que non vira nada, que a xente falaba por falar.
