O primeiro propósito do mandil da avoa era protexer a roupa debaixo, pero tamén ... servía de luva para sacar a tixola do forno. Foi marabilloso secar as bágoas dos nenos e ás veces limpar as caras sucias. Desde o galiñeiro empregábase o mandil para transportar os ovos e ás veces os pitos.
Cando chegaron os visitantes, o mandil serviu para protexer aos nenos tímidos. Cando facía frío, a súa avoa abrazouse. Este vello mandil era un fol, revolto sobre un lume de leña. Foi el quen trouxo as patacas e a madeira seca á cociña. Desde o xardín, servía de cesta para moitas verduras despois de coller os chícharos, era a quenda dos coles.
E ao final da tempada, empregábase para recoller mazás caídas. Cando os visitantes chegaron inesperadamente, foi sorprendente ver a rapidez con que este vello mandil podía deixar atrás o po.
Cando chegou o momento de servir as comidas, a avoa foi ás escaleiras a sacudir o mandil e os homes do campo souberon de inmediato que tiñan que ir á mesa. A avoa tamén a usou para sacar a torta de mazá do forno no peitoril da xanela para que arrefríase. Pasarán moitos anos antes de que algún invento ou obxecto poida substituír este vello mandil ...
En memoria das nosas avoas.
