Microrrelatos varios (I) Arredor do pasado

Cabe a arqueoloxía nun museo?

-Un castro, un dolmen, unha rocha con petroglifos… convertidos en bonsais para poder meter nun edificio, cando debían estar ao aire libre, respirando, deixándose lavar pola chuvia -afirmaba o visitante ao amigo que o acompañaba.

-Si, debíamos entrar nós neles, písalos.

-Porque a natureza é un libro e nas súas páxinas está todo: os restos arqueolóxicos, as catedrais, as fragas e os vales. Tamén iso o levarán aos museos? Ou ás bibliotecas? Hai que deixar as cousas que sexan, que estean como están.

-Si, home, si. Tes razón. Empeñámonos nunhas cousas...

Achegouse o garda, que tamén quixo sentenciar:
-Oín dicir que nos tempos dos contos houbo un poderoso que se empeñou en facer un mapa a escala 1/1 para coñecer o seu territorio.

-Hai cada cousa… De verdade, eh, de verdade que non temos remedio.


Obxecto do pasado

Saíu do castro e baixou á praia. Recollía mexillóns nos baixíos da marea aproveitando o bo tempo. Abstraeuse no traballo e pensando no que contaran a noite pasada acerca dun exército que se viña aproximando. Homes de lonxe, con armas mellores que as que tiñan os seus; dispostos a conquistalos. Guerreiros que odiaban as curvas e construían dereito dereito. Daba medo pensalo pero se xa foran facendo coa Illa do Mar, co castro de Nadelas, así que estaban condenados.

Cando ergueu a cabeza non recoñeceu a súa aldea. Estaba raro, como se lle cortaran a cabeza ás casas; xente vestida de forma estraña andaba a mirar os restos; ao lonxe víanse construcións que non pertencían ao seu mundo.

Escoitou a alguén que dicía: -Mira, ela tamén semella unha peza de arqueoloxía, digna de levar para o museo. – Sentiu que se facía pequena, cada vez máis ata que a colleron nunha man para observala mellor.