Unha Ponte A Peulla
Haberá tres ou catro semanas que me chegou un guasap do escritor Eloy Gayán comunicándome que me remitía o último libro que escribira. A verdade é que me emocionei un pouco, pois como eu non son dos que me relaciono con xentes da cultura (quizais por vivir un chisco apartado do centro da cidade das burgas e, por que non, sempre fun un pouco vergonzoso, un pouco cortado para segundo que cousas), sempre é bonito que alguén se acorde dun. A Eloy Gayán coñecérao o 17 de marzo de 2017, cando presentara a súa primeira novela, "As damas silenciosas", nunha libraría de Ourense. A causa daquilo escribíralle uns días despois unha daquelas reportaxes que publicaba na sección Testemuñas da Memoria.
Así é que tres anos e oito meses despois asomou na miña caixa de correo un paquetiño que contiña a novela "Unha ponte a Peulla", cunha pequena dedicatoria incluída. Non me puxen con ela ó momento porque tiña pendentes de lectura dous libros da biblioteca que, ó ser de aí, teñen uns prazos para a súa devolución. Onte pola tardiña empecei co libro de Eloy Gayán. Hoxe, antes de xantar, rematei a novela. Si, é curta (154 páxinas tan só), pero a maiores é moi amena, moi fácil de ler. É deses libros que che fan dicir: por que non se escriben así a maioría; que con tan poucas páxinas goces o mesmo ou mellor que lendo todo un bestseller de centos delas. En 154 páxinas, Eloy lévanos polas terras de Chile cunha historia de amor moi bonita e baixo unha linguaxe realmente espectacular. Fermosa novela.
A Melancolía baixo un balcón
Escoitar ás once e vinte e cinco da noite a Chico Buarque co seu tema Construção é coma construír un mundo de cores onde tan só hai escuridade. A escuridade desta noite que, iso si, amosa un ceo aberto e quizais albergando unha xeada que caerá de madrugada. É bo que xee. Polo menos baixo a súa friaxe queda moito bicho morto que anda por aí solto. Xa podía matar tamén a esta covid-19 que si nos está aniquilando a nós, pobres mortais que moitas veces nin sabemos vivir e moito menos morrer. Por iso eu non morrerei nunca, ou polo menos ata os 123 anos; para que non me vexan lanzar o derradeiro suspiro os da miña xeración. A ver, teño o meu orgullo.
E pasando catro minutos das once e media da noite, podo dicir e digo que a ilusión que asenta sobre unha perla negra é como ver escrita unha estrofa de moitos versos para que alguén os lea. Escribir para o esquecemento non é plan. Sempre é bonito que te lean. Aínda que despois lles sexas indiferente. Porque non todos sabemos endereitar os regos. Un rego ben dereito é coma un soño único, desexado e sinxelo. Quen non quere soñar bonito?
Escoitar a Chet Baker ás doce menos vinte da noite e case coma querer botarse fóra da casa para deixar caer a melancolía baixo un balcón que sempre me cubrirá un pouco desa posible xeada que está a piques de caer. Resgardarse desta é coma comprimir os soños nun pequeno alento de ansiedade. Rematar certos pensamentos ás doce menos cuarto da noite é como deixar caer o silencio sobre min. Quedo en silencio.
