Pingas de Orballo: Berrando por alguén

Hai un cacho berrei polos que estaban lonxe. Ninguén me contestou. Agora non sei se é porque estaban demasiado lonxe e non me oíron ou porque non había realmente ninguén. Podo prometer e prometo que berrei ata esgazar a gorxa. E de cando en vez aínda sigo berrando. Claro que eu mesmo me aparto cada vez máis de onde intúo que pode haber alguén. Empecei berrando desde o alto dun outeiro e xa estou a medio camiño dunha lagoa que está no medio dun val. Non obstante, cada cincuenta pasos (paso adiante, paso atrás) sigo cos meus berros. É igual; aínda que non me escoiten, a min gústame berrar. E como empeza a ser noite, por que non vou berrar? Mato dous paxaros dun tiro: un, porque ó berrar tamén espanto o medo; e o outro, porque ó berrar, e como cada vez o silencio, segundo avanza o día ou segundo se achega a noite, é máis silencio, pois igual hai sorte e alguén polos que estou berrando me oe. O ruído, cando hai silencio, moito silencio, semella máis ruído. Entón o berro semella máis berro, máis forte, más con carraxe, máis con bravura. Por berrar que non quede.
Tamén é verdade que ata eu caio na conta de que empezo a estar rouco. Sei seguro que é polo esforzo dos berros, deses berros que levo realizados desde hai máis dunha hora. Menos mal que como xa é noite pecha, os berros -por aquilo de que hai máis silencio- aínda que non sexan tan fortes ou aínda que sexan afónicos, seguro que chegan ó seu destino. E sabendo isto e non contestando ninguén, agora sei certo que non había ningunha alma perdida na distancia. Deixo de berrar.