A Mariña, ten paralizada outra vez unha autovía no norte, xa non temos nin por onde
escapar. Aillados, nun mar sen botes salvavidas. ¿Alguén levanta a man para protestar polo deixados que estamos? ¿Queremos coller as pasaxes do tren cara a nada? Porque semella imos en primeira clase, camiño de descarrilar.
Mentres a pandemia campa coma boi da morte, e as cosecuencias económicas ou sociais vense nas nosas rúas comerciais. As empresas afogan, e afóganas. Os nosos novos sen traballo escapan e a sangría do capital humano capaz de construir futuro medra. Colleunos espidos, e débiles: non facemos , nin fabricamos, non labramos, nin pescamos... ¿Condeados á extinción? Ciivilizacións abandoados no medio de selvas, quedaron valeiras por situacións así, enfermidades e ruinas mercantís.
Non somos, nin seremos os primeiros en irnos, a emigración está na nosa memoria. Escapar dos problemas é a solución doada, e chega un momento que necesaria. O malo é que coma cando fan auga os barcos as ratas liscan a tempo e a orquesta toca ata o fin.
Vivimos tempos sen gobernos, nin oposicións. Fixemos parques sen árbores, peiraos onde atracan coches, polígonos sen naves, mudamos a madeira e a pedra de sempre polo inox e bancos insentables importados.
¡Qué fumos punteiros en varios campos vese na historia! Os nosos maiores tiñan outra idea de respeto e coidado á terra, eran líderes que facían en vez de desfacer, unha
sociedade civil desinteresada e unida. Resisitían, adaptábanse, poder de resilencia, eran xente forte e da escola da vida. Sabemos que estamos de paso, pero procuremos para os que veñen o que tanto suor costou.
Falan de plan A de Alcoa
nunca dun Plan B
Falan de hoxe e non de mañá, de saír do paso rápido e da foto. E sempre queda no caixón o de producir e fabricar nós.
¿Porque non se sentan na mesa quenes deben tomar decisións competentes?¿Para cando un Plan de Reconstrucción Comarcal? O dun modelo sostible, un turismo ligado ó patrimonio e natureza, obradoiros de traballo para profesións, texido padroal, artesanía local, urbanismo artístico e de crecemento lóxico, asentar bases sólidas dunha industria de materia autóctona, centros de formación e información, aposta polas tecnoloxías, menos trabas burocráticas, estudar as consecuencias de cada moeda investida...
O mundo muda e precisamos medidas de urxencia. Un pobo sen xente é un deserto de area. Non esperemos agochados que nos saquen as castanas do lume, con pequenas cousas hai cambios, a acción comeza agora e aquí.
