Pingas de Orballo

Cara ó Polo Norte
A tarde de outono está tan quente que, aínda que non se seguise a restrición por culpa do coronavirus de tomar algo tan só nas terrazas, non quedaría outra que facelo igual. Porque hoxe dá gloria tomar un cafeciño nunha terraza. Ó mesmo tempo deixo que a cabeza analice as dúas opcións que me asaltaron tan axiña como lin un pequeno titular nun xornal: seica ata mediados de 2022, ou aínda máis alá, non faremos vida normal, en referencia, claro está, a ese Covid-19 que vai facer xa sete meses que nos trae a mal traer ou que nos consume os folgos.
Ou marcho para o Polo Norte ou para unha galaxia moi afastada. Esa son as dúas opcións. Gustaríame optar por Australia ou polo Canadá, pero como aí tamén está o bicho, escollo o polo Polo Norte, máis por aquilo de que como dicían que a moita calor ó mellor matábao, e como non o fillo, a ver se o frío se o fai; é dicir, a ver se se lle conxelan os güevos ó coronavirus ese.
Claro que -imaxino que xa sabedes-, a miña ilusión sempre foi, é e sempre será o espazo, a galaxia afastada (de algo me terá que valer o título de astronauta). Astronauta son, pero fáltame a nave espacial. E o meu amigo extraterrestre quedou en que non volvería aterrar na Pitediña ata polo menos o 2024. Teño un dilema do demo! Ou non; no terceiro sorbo do café xa sei o que vou facer; chego antes ó Polo Norte andando que esperando ó meu alieníxena. Non o penso máis, deixo os cartos do café sobre a mesa e, sen despedirme de ninguén, emprendo o camiño cara ó Polo Norte.

O ruído dos Buracos Negros
Ó final é verdade que os buracos negros meten ruído. Claro! Todo mete ruído. Ata o silencio, por veces, mete ruído. Lembro unha vez, nun outeiro de Tordelpalo, unha aldea de Castela A Mancha, que o silencio era tan profundo que a impresión que me invadiu foi coma se un estourado, coma se un ruído me barrenase a conciencia. Sobre a miña conciencia non vou falar. Ás veces tamén é negra, e punto. Cada un é como é e como o instalaron neste mundo que ten de todo. Como debe ser. Son a chave que abre só unha porta; a miña porta. Por que vou ter que abrir a dos demais? Para que despois falen da miña conciencia? Son o meu propio asubío. Non tan bonito como o de Morricone, pero é meu. Só o entendo eu. Antigamente, o meu can Uriarte tamén o captaba, tamén o comprendía. Pero aquel can era como se fora eu mesmo, unha prolongación de min mesmo; tanto no monte, como na casa e incluso coma nos Milagres. Son o meu propio pensamento, que vai e vén e non se esconde (ou si), pero que senta, quietiño, debaixo dunha cerdeira para contemplar... eu que sei: un balcón, un coche vermello que pasa, unha panadaría, unha costa, un monte, un sorriso. Calquera cousa é boa para manter ocupada a conciencia, a miña conciencia: negra, inmaculada, triste, alegre, chea de carraxe, chea de barullo, chea de silencio. Si, de silencio; porque en silencio é cando mellor se pensa, incluso cando mellor se ve. Seino por experiencia; que cando me quedo en silencio e pecho os ollos é cando mellor vexo. E neste caso, nunca, nunca vexo buracos negros. Será porque meten ruído.