Estou suando. Debe ser polo bochorno. Ó mellor é porque ó rematar de cear metinlle ó estómago un bo acio de uvas. Hoxe fun axudar a unha vendima e, claro, apañei algo para a casa. A de hoxe si que se pode dicir que é unha vendima agradable, familiar, rápida e boa de levar. Eramos catro, empezamos ás dez e tres horas máis tarde
xa estaban as uvas estrulladas. Esta vendima é desas das que quere coñecer a xente, da presunta camaradaría que existe nese traballo. Porque, claro, en tres horas non te cansas moito. Falas con este, murmuras con aquel, rislle a aqueloutro, chíscaslle o ollo á moza, contas chistes verdes. Nin punto de comparación coa miña vendima, aquela que duraba de tres a cinco días, desde as oito da mañá ata as nove da noite. Empezaba contento e remataba anoxado. E cansado. E dorido. E fundido. Claro que non é o mesmo vendimar menos de dez áreas que unha hectárea. Así é que hoxe fixen unha vendima moi a gustiño.
O que non teño a gusto agora é o estómago. Está a tope. Logo, para máis aquel, dobrado sobre unha cadeira para poder escribir. Súo. Debería pasear sempre algo despois de comer. Antes facíao, hai moitos anos; agora, despois de xantar, boto unha cabezadiña e, despois de cear, sento ante o ordenador. Estoume deixando ir. Estoume descoidando. Pero como dicía aquel: de algo hai que morrer, non si? Aínda que eu, xa sabedes, máis alá dos 100. A min non me leva calquera demo! Si, o meu máis seguro que sexa de inferno, pero é algo que non me preocupa. Despois de morto... que me quiten lo bailao.
Os versos e o poema
Xa dicía eu que o verso que vai detrás dun salouco debería ser moi triste. É moi triste. É coma un berro seco que se lanza desde o alto dun outeiro. É como unha queixa, como un lamento que sae moi de dentro. Emporiso, as agullas do reloxo seguen marcando o tempo. Que pasa, que voa, que non se move. E o berro quedou en silencio. Nese silencio no que o pensamento vai e vén por entre as toxeiras do monte Medo. As flores dos toxos marcan a brillantez da mañá e as lavercas trilan desde o ceo. Pouco a
pouco, piorno a piorno o poema vaise facendo. Con versos cheos de infancia, con estrofas rebentando de inocencia. Aquela inocencia que deixaba xemidos de amor eterno. Quen non quedou nunca coa ollada perdida polo firmamento.
Xa dicía eu que o poema recitouse detrás dunha historia; de cando o amor era poesía e a realidade asentaba sobre unha melancolía ó lado dunha lareira. A melancolía é o pracer de estar triste. Non obstante, as agullas do reloxo, aínda que sexa lentamente, non se deteñen e o tempo pasa e todo cambia. Agora toca deixar caer os saloucos sobre un papel en branco e mentres Elmer Bernstein me acompaña coa banda sonora de Os dez mandamentos. O único mandamento auténtico é o de librarse da nostalxia para vivir unha realidade que está aquí, que é a que hai e xa está.
Xa dicía eu que os versos e o poema traerían consigo a fábula de que calquera tempo pasado é mellor. Ou non. Será o tempo o que diga se son ou non son, se estou ou non estou. De momento síntome preñado de sentimentos e de silencio, de moito silencio.
