Volvemos estar diante de seis cuartetas asonantadas e octosilábicas coas que o autor se sente moi a gusto, tamén diante dunha comparación metafórica das andoriñas como termo real e emigrantes como termo metafórico. Estas andoriñas como emisarias do vento ou como carteiras ou como pombas mensaxeiras dos desexos do autor.
A composición está estruturada en tres partes, é como unha carta que o autor nos envía desde o outro lado do mar por un correo aéreo, nun sobre cos cadradiños azuis e brancos nos marcos do firmamento, tal e como eran os sobres que voaban por enriba do mar na época de Avelino e mais na nosa.
A PRIMEIRA PARTE compona a primeira cuarteta con dúas exclamacións referidas ás andoriñas como lixeiras e ledas, mais sempre cos mesmos desexos: ¡Quen tivera as vosas alas/ quen poidese así voar!/.
¡Ouh, que lixeiras e ledas
anduriñas que voais!
¡Quén tivera vosas alas,
quén puidera así voar!
A SEGUNDA PARTE corresponde a todo o contido que nós consideramos como unha carta que a través das andoriñas nos envía o autor; fórmana tres cuartetas nas que nos di que leven os ecos do meu penar, mais tamén bicos e apertas e amores para súa nai, e memorias e lembranzas para os amigos e irmáns, non podendo faltar o seu triste cantar e o meu relembro fillal, no que coidamos que o autor está enviando memorias á Terra, como fillo dela que é:
¡Levade bicos i-apertas
i-amores pra miña nai,
levade miña lembranza
pr-ós amigos e os hirmáns.
¡Levai, levai, anduriñas
este meu triste cantar;
levade pr-á miña terra
o meu relembro fillal!.
A TERCEIRA PARTE está referida ás dúas últimas cuartetas que comezan cun desiderato, !Voai, voai, anduriñas... para que cheguen lixeiras e ledas como di na primeira cuarteta, cerrando tamén o poema cos mesmos adxectivos (chegando lixeiras e ledas diciamos, ás terras de Breogán) e /levade unha milleira/ de bicos pra miña nai/.
¡Voai, voai, anduriñas
por enriba do ancho mar
e levade unha milleira
de bicos pra miña nai!
A primeira parte é como se convocase ás andoriñas a efectuar a emigración desde Arxentina, a que se reuniran para pasar o charco, loando as súas ás voadoras para servir de correo e de emisarias ás que lles envía correspondencia, que está xa entrando na segunda parte, como se fose unha carta para a súa nai, está claro que aínda que non fale dela e aínda que non lle poña o sobre, é para a súa nai, mais a través dela, como antes se facía nas cartas, manda darlle lembranzas aos amigos e aos irmáns. Na terceira parte, despois de convocadas e de dicirlles o recado que han de dar, comina ás andoriñas con desexos visíbeis en modo imperativo ou optativo (voade, ide) para que comecen a ruta da emigración ás terras de Breogán.
¡Voai, voai, anduriñas,
que Deus vos ha de guiar;
ide, lixeiras e ledas
ás terras de Breogán.
NOTAS:
1.- Opera cit. Páx.57.
