X Variacións sobre os mundos de Ayaso
2
Porque Aguiño contiña esa noite escura dos misterios,
mar de argazos e náufragos
arrecendo a sal e humidade,
arcanos,
como no retrato de DorianGrey
se botas o mal sobre branco,
o neno permanece.
Na mirada, por veces, pode adiviñarse
a incógnita
o ignoto
o incerto
o enigma
coma un movemento imperceptible,
ollos de quen veu o aire
quen se recoñece corpo aberto
que sabe o que non pode contar
se non é con debuxos que semellan imaxinación,
só así.
O segredo
está aí
na zona de sombra
provocando
tremor estremecido.
Porque Aguiño era a infancia
o tempo sen medida
vivir co mar emborcado nos ollos, ouvido e arrecendo,
cemiterio de homes polos que se agarda
xornada tras xornada,
mulleres enloitadas
pranto a berros
algas nas mareas
-deixalas secar-
olor que penetra na pel
leiras fecundadas.
O peixe era o tributo,
o dezmo.
A ofrenda,
a vida dos humanos,
un golpe de mar
e alá ían os corpos
a formar parte do plancton.
Porque Aguiño era un edén sombrío
detrás do familiar
asomaba o impenetrable
coa fiestra do hermético aberta
atemorizando ao meniño
que acaba acostumándose...
a permanecer entre pantasmas
a viaxar coa santa compaña
a ver figuras
a escoitar voces
a percibir o intanxible tocándolle,
a ser un entre eles.
A arte ofreceralle o camiño de saída;
nesa ruta anda,
mostrándonos un intramundo
submundo
paramundo
no que entra e sae
grotesco ou ancestral
na realidade
de cada día.
