Pingas de Orballo

Desde a pasarela do Muíño
Quenta pero non abrasa. Non obstante, Valeriano Prebe detense no medio da pasarela para contemplar a presa do Muíño. A auga do Arnoia baixa con forza e o ruído, en vez de molestar, achega os recordos de cando Valeriano ía buscar o porrón de auga á fonte. A esta só acostumaba a ir nas mallas ou cando non se podía coller na fonte da Lameira, polo motivo que fose. Valeriano, o fillo de Xacobo, O Quiosqueiro (ninguén sabe que este tivera un quiosco, pero nas aldeas, xa se sabe...), e de Obdulia (aínda que todos lle chamaban Odulia, para abreviar), A Laverca, digo que Valeriano, na súa infancia, ía sempre buscar auga para beber á Lameira porque lle quedaba máis cerca. Pero cando eran as mallas do centeo, e como esta se realizaba na aira do Tormentas, quedaba máis á man a fonte do Muíño. Na época das mallas, Valeriano era aínda un cativo, polo que, ó non axudar moito que digamos, non lle quedaba outra que "facer os recados". Un deles era o de ter contenta á xente cortándolles a sede. A auga do Muíño era fresca e conservábase fresca naqueles porróns de barro polos que daba gusto beber. Cando xa o corpo lle valeu para facer outros traballos máis físicos, tan só se achegaba ata a fonte moi de tarde en tarde. O fillo do Quiosqueiro contempla agora o propio muíño, que está xusto enfronte da fonte, e os recordos aquí minguan porque a este case non ían coas saquetas de millo e centeo. A familia do Quiosqueiro tiraba máis para o muíño do Zenón, moi cerquiña da Ponte das Cepas. Quenta pero non abrasa. Non obstante, Valeriano raña a cabeza en sinal de que o molesta o sol e cruza a pasarela cara ós Tallós.

A política da lúa
Se miro para o coche que pasa non podo mirar para o home que está tomando un café nunha terraza. Aquilo de que temos ollos na caluga, véxoo mal. Nin mal nin ben; por aí non vexo. Se miro para o político que bracea, non fai falta que mire para ningún outro lado porque non lle farei nin caso. A política é a palabra que mellor describe unha promesa rota; ou unha falsidade eterna. E moitos queren ser políticos. Hai que recoñecer que, hoxe, é a mellor profesión do mundo. Fas que traballas e arramplas. E xa sabemos con que se arrampla. Por iso hai tanto tránsfuga. E estes, pobres inocentes, sempre acaban confesando que cambian de chaqueta polo ben dos veciños. Non entenden que os veciños xa escolleran a quen escolleran.
Se miro para a nube negra que pasa, podo mirar igualmente para a lúa chea que asoma por detrás daquela. A lúa, o satélite que namora, que nos mira, incluso que nos sementa. Quen non fai as cousas segundo como estea a lúa. Din que ten influencia sobre as mareas. E sobre os ouleos desde o alto dun outeiro. Ata influirá sobre eses políticos que van e veñen por onde máis lles conveña. Quizais sexa a lúa vella a que máis marque o ritmo daquelas alteracións mentais. Soltar tanta luz nocturna e con tanta potencia non é moco de pavo. Ela mesmo é tamén un pouco política: cambia de fases cada sete días. Non me estraña entón que moitos queiran seguir a política da lúa: a de cambiar de chaqueta a cada pouco. Se miro para un político, tamén vexo a lúa. E se miro para a lúa, vexo un político. Pobre universo!