Os tres grandes asuntos da semana que nos acaba de deixar foron o coronavirus, que segue arrasando; o Messi, que se vai ou non se vai; e o racismo ianqui (e universal, digo eu), que está e estará. E a verdade é que este Recuncho ía versar sobre os dous primeiros asuntos (o covid-19 e o futbolista do Barça), pero xusto unhas dúas horas antes de que o empezase a escribir, acordeime das novenas de Os Milagres. Logo (e o que son as coincidencias), para máis aquel, no momento en que me acordei delas, zas, asoma ante os meus ollos un especial que La Región lle dedicou o sábado.
Pois iso, que onte empezaron as novenas no Santuario da Nosa Señora dos Milagres. Unhas novenas, por suposto, moi raras. Tan raras que a case ninguén se lles oe falar delas. O que penso que vai demostrar que asistirá moi pouquiña xente ó citado santuario. Porque só hai misas e porque aínda hai moito medo, e con razón. As misas si atraerán ós máis devotos, pero non é ningún pecado confesar que, ultimamente, a romaría a Os Milagres era máis unha feira que unha devoción. Unha inmensa maioría asistía ó recinto polos postos de ocio e polos postos gastronómicos. Este ano, por culpa desa pandemia que nos segue arrasando, non haberá nin uns nin outros, polo que a asistencia minguará moito, pero moito. O medo... o medo segue a ser libre e quen máis quen menos segue a temer as distancias e eses bozos que en moitas ocasións andan por debaixo do papo ou colgados dun brazo.
Unha pena que este ano sexa así. Porque, aínda que sexa máis pola feira que pola propia devoción, algo sempre deixaba a visita a ese recinto que namora; ou ben pola situación dos mesmo ou ben pola inmensidade do santuario ou ben, incluso, polo fervor desa xente que si cre nesa Santiña que penso vai moito máis alá xa da propia relixión. Aínda sen ser devotos, os que somos da contorna, Os Milagres ten o seu aquel. O seu aquel tan inmenso que, este ano, eu mesmo recoñezo, non será o mesmo. Iso de non poder asistir, principalmente, ó Rosario das Antorchas e á procesión do Día 8 é coma unha mazada, unha labazada para os que sentimos algo; sexa en plan relixioso, sexa en plan nostálxico.
Empezaron as novenas, pero, hai que recoñecelo, é coma se non houbera novenas.
