Pingas de Orballo: Poesía de capa caída

Cando estaba escribindo uns versos, alguén me dixo que o deixase, que eu non era poeta. Mireino de esguello, mirei o que estaba escribindo e tiven que darlle a razón. Eu non son poeta. Tan só escribo sobre o bambán da miña vida, que vai e vén por entre uns palleiros dunha aira e por entre os canastros dunha infancia. Por veces sento á sombra dun amieiro, á beira mesmo do río Arnoia, e penso que a rula aniña no celme dun poema, do meu poema. E aínda que eu non sexa poeta. Volvín mirar de esguello a ese alguén e rompín os versos. Marchei só, a consolarme dunha realidade que non sei recitar. Ás veces chégame con contemplala e deixala pasar. Tamén non sei quen me dixo que me conformaba con pouco. Normal, do pouco ó nada vai algo; pouco pero vai. Se pido moito e non me dan nada, e mellor logo conformarse coas migallas. Quizais por iso estaba a escribir versos. Porque son algo así como migallas daqueles namoramentos da infancia. Quen non se namoraba! Quen non escribía versos! Certo, na infancia. Agora, agora tan só toca escribir sobre o ruxerruxe dun latexo ou sobre o asubío dun anhelo. Pero non podo facelo en verso, para que ese alguén non me diga que non son poeta. Non son poeta; tan só recito os meus sentimentos. Sentimentos que escribo segundo me achego ata a Ponte das Cabras, lugar no que contemplo a unha troita correndo polo río arriba. Eu estou mirando para abaixo. A miña poesía está de capa caída ou de canga baixa. Volvo mirar de esguello a ese alguén e dígolle que o meu poema é coma un queixo cheo de buracos.

A morriña dun tempo
Sento na escaleira de pedra e deixo que o silencio cargue coa morriña dun tempo. Daquel tempo que xa foi, pero que hoxe semella xa non é. Os tempos uns son mellores que outros. Deixo que a miña ollada mire para o horizonte e noto ó instante que non vexo nada; tan só un muro de pedra que hai enfronte e que, aínda así, o vexo como unha nebulosa, como unha vaguidade. Cruzo as pernas e cambio o xesto da cara; de silencioso a un medio sorriso que, pouco a pouco se fai verso no poema. Aínda que son todo un poema sen versos. Unha lavandeira pousa no muro de enfronte e unha lagarta asoma pola parede que hai á miña dereita. Quedo quieto, nin tan sequera respiro para que esta non se espante. É tan bonita! Comprimo o corazón para que non latexe tan forte. Non obstante, este condenado manca de carallo. Dálle ó peito coma se se acabara o mundo. Ó mellor estase acabando. Ó mellor un sentimento racha neste silencio, ou unha sensación de desespero sobe e baixa por estas escaleiras de pedra. Pero sempre haberá momentos nos que pense que todo flúe, que nada afoga e que o tempo pasa e a esperanza estará ó pasar o muro de pedra. Ese muro de pedra que non se ve pero que está aí, enfronte, diante desa mirada perdida que deixo caer sobre o horizonte. Estiro as pernas, movo os pés ó ritmo dunha canción imaxinaria. A lagarta perdeuse escaleiras arriba cara á Aira do Medio. Ó lonxe, un can de palleiro rachou o silencio. O meu sorriso xa é completo. Ergo e deixo as escaleiras onde a melancolía dun tempo asomou durante un momento. Queda só o silencio. Eu fago ruído ó andar.