Cartas dende o confinamento (IV)

Bos días

Está nubrado. Dende a miña fiestra así vexo o día. Hai intres nos que semella que o sol se vai facer un sitio entre nubes e virá a quentarnos un chisco, pero logo, volve a escuridade.

Está nubrado en Santiago, pero non importa; todos os días son bos se nos sentimos ben, se non temos dor (polo menos desa que non ten remedio), se podemos estar con outros, compartir (aínda que só sexan palabras) e miradas. Estamos vivos, sans, atendidos e en compañía. Non nos imos queixar.

Sempre nos tivemos a nós mesmas, na saúde e na enfermidade, na riqueza e na pobreza, sempre estivemos cada un ou cada unha de nós consigo mesma.

Nacemos así, soas, e morreremos así acompañándonos a nós mesmas.
Somos únicas, cada unha de nos, cada un de nós. Resultado do ADN, da herdanza xenética que nos doan os antepasados e froito do ambiente no que vivimos, da nosa educación, das relación familiares e sociais. Sempre únicos.

De aí que sexamos tan valiosos, porque nin sequera os xemelgos son repetidos, pasados uns anos. Singulares, pezas únicas como as obras de arte. Temos trazos comúns con outros: os ollos do pai, as maneiras da avoa.

E venme á memoria a poesía de Avilés de Taramancos:

“Ollo nos cupos da familia os nomes
dos bisavós, dos vellos que me deron
este corpo mortal que son agora.
Sinto os seus dedos antigos
a percorrerme os ósos mentras aran...”

Cando recoñecemos a alguén porque ten ese aire de familia, eses xestos repetidos no tempo, pero xa distintos; porque se lle foi pegando a engurra do medo, o ricto do fastío, a ansia nos ollos.
Somos nós, produtos únicos da árbore da vida.

Unha vez asistín a un curso no que trataban de que cada unha de nós se mirara por dentro, que se pensara e se dixera. A primeira sesión consistía en buscar a resposta a unha pregunta:
Quen son?

Daba traballo atoparse, verse no espello do tempo e debuxarse coas palabras.
Quen son eu?

Igual me resultaba máis doado contestar ao “Que son?”. Comezaría falando de “Eu son unha muller, de tantos anos (que podo describirme comezando pola cabeza)…” pero cando che poñen fronte ao “Quen” xa é outra cousa, aí é máis complicado entrar.

A primeira resposta é o nome e con todo non ten moito de ti, cumpre a función dun número, igual ca o do DNI ou non tanto (cada un fala da feira segundo lle foi nela). A min puxéronme o nome porque así se chamaba a enfermeira que atendeu a miña nai cando me pariu, algo aleatorio, un azar. Os apelidos son outra cousa, traen as familias contigo, valas cargando ao longo da vida, presentándoas e falando da orixe.

O lugar é o onde, de onde; un topónimo que che une á terra, á veciñanza, e fala de moi diferentes maneiras e cousas; o meu denomina a unha planta: a queiroga, esa de flores pequechas e vermello lilas, que medra no monte; humilde e sinxela.

Eu, filla de Ánxel, neta de Xoaquina, a primeira da estirpe que estudou, a segunda que pretendeu cambiar a Historia, a muller que escribe cartas cando está lonxe ou sorrí cando a miran. Son eu, cos días pasados deixando a marca no corpo e as feridas no espírito, con toda a ilusión do que queda por vivir, coa forza e a debilidade, co ben que fun recollendo coma froitos e o mapa das lembranzas; son contradición pura e humanamente imperfecta.

Así, quixera que vos forades presentando, que vos afirmarades no que sodes neste intre e no que virá dentro dun instante, porque imos cambiando coa luz.