Pingas de Orballo: O demo na moto amarela

O demo quixo mostrarse detrás dos canastros da Aira do Forno, pero cando me viu optou por coller unha moto amarela que estaba por debaixo dun cabaceiro e fuxiu coma can con vincha ó rabo, ou marchou coma o peido do cu (que vén sendo o mesmo). En resumidas contas, que me colleu medo. Podo ser auga mansa ou mosca morta (que tamén é o mesmo), pero cando poño cara de ferreiro ou de acelga ata Superman me ten medo. E non son Deus nin levo unha capa que faga voar polo ceo de Baños de Molgas. Cando intuín que o demo non volvería, sentei ante un dos pés do primeiro canastro, mirei para o forno, que o tiña á miña dereita, e pensei naquelas tardes noites nas que cociamos o pan centeo na década dos sesenta e setenta. Case sempre era o mesmo: oito pans para toda unha semana. Pois non estaban os tempos para quentar o forno cada dous ou tres días. Porque para quentar o forno facía falta un bo mangado de leña. E a leña, nesa época, non abundaba como abunda agora. Podedes imaxinar entón como estarían os derradeiros pans. Creo que nin o demo sería quen de lle meter o dente. Nin cos cornos conseguiría furar o oitavo pan. Non era de estrañar entón que, ás veces, houbese que meter na auga un codelo de pan. E case sempre se lle migaba ó caldo ou a calquera potaxe. E non tan só para que absorbese a graxa, senón para que abrandase. A culpa era do demo, que seguro que se alegraba, que se congratulaba da nosa miseria. Menos mal que escapou na moto amarela, que se non vaia se se atoparía coa miña cara de acelga.