A árbore ermitá

Nun día gris no que o vento sacudía levemente as branchas das árbores e o ceo cavilaba se debía derramar bágoas ou contelas ante a tristura do ambiente, vou a contar a historia dun ser que quería pasar desapercibido pero non o conseguiu. Non falo dunha persoa, senon dunha árbore singular.

Cando a vin coas súas ponlas encollidas, como se tivese frío, veuse a miña mente a actitude de meditación que moitos adoptan para pensar sen distraerse e súbitamente bauticeina co nome de ermitá.

Tiña aire de penitente solitario, aínda que estaba rodeado doutras árbores, arbustos e prantas. Incluso a súa talla semellaba un home de pé e coa cabeza inclinada, sumido en profundas reflexións. Non é necesario tomar asento, imitando a postura do "Pensador", de Rodín, para tentar descifrar os enigmas da vida. Era, sen dúbida, unha árbore extraña, prensada e oprimida entre un sauce chorón, que medraba de xeito desmesurado, e un abeto con tendencia a aumentar o seu tamaño. Entre un e outro terminarían por asfixialo e non estaba disposto a iso. Él tiña dignidade e se querían destruílo, non lles daría esa satisfacción e extinguiríase él mesmo. E así o fixo, foise esmorecendo pouco a pouco e rexeitou todo tipo de axuda.

Unha mañanciña, no lugar que ocupaba a árbore ermitá, apareceu un círculo matizado de frores sen nome. Así se depediu aquela árbore que non quería ser exterminada.