Os poemas que intercambiamos no confinamento (XV)

Apocalipse e postapocalipse. Unha cidade calquera. O río que a atravesa. As ratas e o lixo. Os seres míticos, ninfas e reis, herdeiros lacazáns, directivos… e o gasómetro como obxecto protoindustrial. Podemos estar en Britania ou en calquera outro lugar

T.S. Eliot cun fragmento do parte II O sermón do lume

“A tenda do río está rota: os últimos dedos de folla
préndense e afúndense naribeira mollada. O vento
cruza a terra castaña, inadvertido. As ninfas partiron.
Doce Támesis, corre suavemente, ata que acabe a canción.
O río non leva botellas baldeiras, papeis de bocadillo,
panos de seda, caixas de cartón, cabichas
nin outro testemuño das noites estivais. As ninfas partiron.
E os seus amigos, os herdeiros lacazáns dos directores da cidade,
partiron, sen deixar enderezos.
Á beira das augas do Lemán sentaba e choraba...
doce Támesis corre suavemente ata que acabe a miña canción,
doce Támesis corre suavemente porque non falo alto nin longo, non.
Mais ás miñas costas nunha axada fría oio
o renxer dos ósos, e de orella a orella o riso estendido.
Unha rata arrastrouse suavemente entre a vexetación
arrastrando o seu ventre lamacento pola beira
mentres eu pescaba na canle gris
nunha tarde de inverno detrás do gasómetro
matinando no naufraxio do rei meuirmán
e na morte do rei meu pai antes ca el.”

O tempo e a natureza que vai máis alá das flores, porque é a hora da hedra, o instante do afago que rodea coa aperta mortal as ruínas. É hora de abandonar a casa, de esquecer o que foi, vizosa señora das derribas, parásito da vida, virus.

A Apoteose da hedra de Marica Campo,

“Que non chegue a glicinia escoando nostalxia
nin a rosa vermella acendendo o recordo.
Non traia a madreselva o mel á lingua amarga,
non veña a acacia e pinte de arrecendo a memoria.
Non diga a lila o laio dos días esvaecidos,
que non alce a camelia a paixón entre a chuvia.
Non a letal adelfa, non o xasmín de febre,
non a hortensia, a petunia,
o amarelle, o magnolio.
Flores non.
Hoxe é a hora da hedra,
unha hora longuísima vías do tempo escuro.
A v a n z a.
Avanza fría e muda.
Avanza fría e verde deseñando
o itinerario das ruínas.
Xúlgame ti,
pescuda a miña orixe
no latexo primeiro do sangue do meu pai (atópame).
Percorre o meu camiño,
descubre a miña lenda de lúa sobre a pedra.
Penetra entre o rostro e a máscara,
sube polas cuncas dos ollos até o pazo
onde vagan saloucos coma sombras.
Vive en min, oh hedra,
porque o teu nome é o mesmo do esquezo
e só esquezo prega quen coñece
o rostro inexorábel da distancia.
Delonga a túa aperta nos días do comezo,
bícame, oh nai, na boca que tinguen os arandos.
Apréixame nas noites inaugurais
do amor e o pesadelo,
recólleme, xa rota, ao regreso do circo,
cíngueme a cada morto que amo alén da cinsa.

Preciso da túa lingua vexetal entre os dentes
para loarte desde a desmemoria.
Preciso da túa lingua vexetal entre os dentes
para catar o teu viño sen remorso.
Preciso da túa lingua vexetal entre os dentes
para cuspir o veleno da culpa.

Ven vitoriosa, señora das derribas,
ven amazona en egua contra o vento.
Ven en celo, vizosa ven en saiba,
ven selagre en cobras voracísimas.
Di o meu nome, bautízame de sombra,
escríbeme o epitafio sobre os muros
e amareite sen min eternamente,
sen mester da palabra polos séculos.”