Está composto o poema por dúas estrofas. A primeira de dez versos octosílabos, que son os preferidos polo autor. O octosílabo é o máis popular dos versos e tamén un dos máis
empregados na lírica xunto ao hendecasílabo que xa é máis culto. Na primeira estrofa volvemos ter unha décima, tamén curiosa, por non seguir a rima tradicional formada, como sabemos, por dúas redondillas e dous versos de enlace. Nesta, os tres primeiros versos non teñen rima e os seguintes riman así
(- - - deddedd).
A primeira estrofa segue a pauta dunha "Avemaría". No comezo "Deus se goce, Rosalía" equivale a "Deus te salve María". No segundo verso "de te ver chea de gracia" corresponde a "chea es de gracia". O terceiro verso "Nosa lembranza contigo" encaixa con "O Señor é contigo", non volvendo a aparecer versos semellantes ao rezo católico ata os versos oito e nove "como se tén a máis santa/ entre todal-as mulleres", que concorda con "bieita ti sexas entre tódalas mulleres".
"¡Deus se goce, Rosalía
de te ver chea de gracia!
Nosa lembranza contigo
e ti, de nós, ben amada.
Seian os nosos praceres
mostrarche devoción tanta
como se tén a mais santa
entre todal-as mulleres.
E seias de nós loubada
e decote benzoada".
A segunda estrofa consta de doce versos hexasílabos, menos o último que é trisílabo; a rima é (
abacdcdeaeae) e corresponde a unha tercerilla (
aba) e logo a dúas cuartetas (
cdcd:eaea), rematando cun verso trisílabo (
e) que rima co penúltimo da rima alterna da última cuarteta.
¡Ave Rosalía! Ou "Deus te garde, Rosalía" son dúas ladaíñas ou oracións que se lles reza á Virxe e aos santos, e neste caso é á Santa Rosalía, á que se invoca o seu nome
seguido dunha breve pregaria para que interceda diante de Deus e para que cando chegue a morte atopemos a súa compaña nos pazos do alén. Parécesenos moito, esta última ladaíña a aquelas que as nosas nais, e supoño que tamén a de Avelino lle rezaba antes de durmilo cando era un pícaro. Vexamos algúns versos:
"¡Santa Rosalía
que fuches pra nós
estrela da guía!"
Cando chegue a morte
cando nos finemos,
queira nosa sorte
que paz atopemos
como nos convén
i-á túa compañía,
nos pazos do alén.
¡Santa Rosalía!
¡Amén!"
NOTAS:
1. Opera Cit.- Páx.51
