Os poemas que intercambiamos no confinamento (XII)

Chegan, tamén, os poetas da lingua irmá, portuguesa. Veñen de máis alá do océano e traen a inocencia dos países novos. Aínda así, saben da crueldade da especie humana, dos mundos feroces, dos tempos de sombras. Cecais os meniños e as meniñas, teñan o poder de cambiar as cousas, de darlle unha volta á realidade e facela máis humana. Thiago de Melo, despois de sufrir exilio por mor do réxime militar, segue a crer nas crianzas, porque fai escuro e, aínda así, canta.

“CANTIGA QUASE DE RODA” de Thiago de Mello do libro Faz escuro mas eu canto

“Na roda da vida
lávai o menino
trazendo contente
um canto no peito
a fronte uma estrela.

Mal chega e descobre
que o mundo é feroz
e o tempo é de sombras.
Os homens caminan
calados, sozinhos,
com medo de amar.

De pena, o menino
comença a cantar.
(Cantigas afastam
as coisas escuras).

Por tanto ele sabe
que os homens, embora
se façam de fortes,
se façam de grandes,
no fundo carecem
de aurora e de infancia.

Na roda do mundo,
ao lado dos homens,
lávai o menino
rodando e cantando
seu canto de amor.

Um canto que faça
o mundo mais manso,
cantigas que tornem
a vida mais limpa,
um canto que faça
os homens mais crianças.

O menino entrega ao mundo
o dom da sabedoria
que nasce do coração.
Porque é do amor e da infancia
que o mundo tem precisão.”

Ese meniño trae contento, un canto no peito e na fronte unha estrela, escribiuTiago de Melo, tempo despois de que Curros chorara por ela, Rosalía, e por todos os que levan na fronte unha estrela e no bico un cantar. Un poema triste, presente tamén, nos envíos do confinamento, porque son tempos de enterrar aos nosos, no máis absoluto silencio e soidade. Vanse sen despedida, pero serán lembrados.

A Rosalía de Castro, Curros Enríquez

“Do mar pola orela
mireina pasar,
na frente unha estrela,
no bico un cantar.
E vina tan sola
na noite sin fin,
¡que inda recei pola probe da tola
eu, que non teño quen rece por min!

A musa dos pobos
que vin pasar eu,
comesta dos lobos,
comesta se veu…
Os ósos son dela
que vades gardar.
¡Ai, dos que levan na frente unha estrela!
¡Ai, dos que levan no bico un cantar!”