Pingas de Orballo: O abrazo da Resurrección

Hai abrazos que resucitan a un morto. O abrazo que Leila Guamil Ruíz lle pegou a Robustiano Fuertes Viñal resucitou a este dunha vida apoucada e practicamente sen sentido. Aconteceu no medio e medio da rúa nunha mañá nubrada na que, ós cachos, saía o sol e, ós poucos, corría un fresquiño que compensaba a calor do ambiente. Claro que no momento do abrazo, a Robustiano importáballe un carallo o sol, as nubes negras e brancas, o aire, o frío, a calor e o maldito ambiente. No momento do abrazo, a Robustiano perturbóuselle o sentido e quedoulle a mente totalmente en branco. Tamén é verdade que Robustiano Fuertes veu a este mundo porque alguén o trouxo. Pobre! Non se botou a chorar coa emoción quizais pola vergonza. É moi sentimental. Coñézoo ben. Por algo somos veciños de porta con porta. E si, xa levaba tempo que andaba un pouco ido, así coma somnámbulo ou coma que non lle importaba nada do que pasase ó seu arredor. O maldito virus apartárao das relacións amistosas. Como a todos, claro, pero el... xa digo, moi sentimental. Eu ben sabía que lle caía a baba cada vez que vía a Leila Guamil. O pobre levaría tempo sen vela. Hoxe aproveitou o momento: abrazouse a ela coma a un cravo ardendo. E non se queimou! Saíu do abrazo máis vivo ca nunca, máis feliz que unha rula bailando unha muiñeira sobre a galla dunha cerdeira. Robustiano, o fillo da Paxarola, que foi quen realmente o trouxo ó mundo, logo do abrazo, mirou cos ollos preñados de romanticismo á súa “querida amiga” e foi cando souben ó momento que acababa de resucitar.