Opinión en Galicia

Buscador


autor opinión

Editorial

Ver todos los editoriales »

Archivo

Os poemas que intercambiamos no confinamento (IX)

jueves, 02 de julio de 2020
Mario Benedetti é o poeta das Cotidianas, en todos os sentidos. Parte da realidade, da normalidade e dálle un voo para situalo noutro campo, aquel ao que só acceden uns poucos, unhas poucas.

Eses poemas de todos os días, sinxelos e esenciais coma o pan, que nos tocan nese lugar ignoto ao que non sabemos como denominar, porque está aí dende sempre pero nunca se mostrou en todas as súas dimensións. Así é Benedetti, con eses títulos que nos falan: Poemas de la oficina, Poemas del hoy por hoy, Letras de emergencia,… Cando les o poema que enviaron, “No te rindas”, o pensamento tráeche aquel outro que acompañou a nosa adolescencia: “Palabras para Julia” de José Agustín Goytisolo. Cantos para a resistencia, que poderían estar acompañados da imaxe da piedade, cando cargas a outra, a outro, e o anoas á vida, para que continúe aquí, para que non se deixe ir, porque deste lado está o afecto que pode envolvelos para facer crisálidas mentres non é o tempo de
bolboretas.

“No te rindas” de Mario Benedetti

“No te rindas, aún estás a tiempo
de alcanzar y comenzar de nuevo,
aceptar tus sombras, enterrar tus miedos
liberar el lastre, retomar el vuelo.

No te rindas que la vida es eso,
continuar el viaje,
perseguir tus sueños,
destrabar el tiempo
coger los escombros y destapar el cielo.

No te rindas, por favor no cedas,
aunque el frío queme,
aunque el miedo muerda,
aunque el sol se esconda y se calle el viento,
aún hay fuego en tu alma,
aún hay vida en tus sueños,
porque la vida es tuya y tuyo también el deseo,
porque lo has querido y porque te quiero.

Porque existe el vino y el amor, es cierto,
porque no hay heridas que no cure el tiempo,
abrir las puertas quitar los cerrojos,
abandonar las murallas que te protegieron.

Vivir la vida y aceptar el reto,
recuperar la risa, ensayar el canto,
bajar la guardia y extender las manos,
desplegar las alas e intentar de nuevo,
celebrar la vida y retomar los cielos.

No te rindas por favor no cedas,
aunque el frío queme
aunque el miedo muerda,
aunque el sol se ponga y se calle el viento,
aún hay fuego en tu alma,
aún hay vida en tus sueños,
porque cada día es un comienzo,
porque esta es la hora y el mejor momento,
porque no estás sola,
porque yo te quiero.”

“Porque yo te quiero”, o gran motivo, colocado ao final do poema. A potente razón para manterse en pé, para seguir no camiño e mostrar o que ti es ao mundo; para que non se perda a túa singularidade.

O amor é un argumento de peso. Se algún día non te queres, lembra que te quero eu e estarei para sosterte mentres colles forzas e, de novo, te independices. Por iso, é tan importante contar con ese “outro” ou “outra” que semella unha bendición. Xa o dicía Miro Villar cando abrazaba nela ao mundo, agora faino Darío Xohán Cabana lembrando o primeiro encontro, tamén nun soneto.

De Darío Xohán Cabana

“Bendito sexa o ano, o mes, o día
que te encontrei no medio do camino,
e andabas escollendo a flor do espiño
sen te mancar na espiña que fería;

bendita sexa a hora en que eu prendía
no teu claro mirar de trigo e liño,
e o instante en que probei o manseliño
mel da palabra túa ou amavía;

bendito sexa o intre e o segundo
en que determinei ser teu amigo
e camiñar contigo polo mundo;

bendito sexa o porto e a cidade
onde embarquei para navegar contigo
nun navío de amor e de saudade.”
Sampedro, Pilar
Sampedro, Pilar


Las opiniones expresadas en este documento son de exclusiva responsabilidad de los autores y no reflejan, necesariamente, los puntos de vista de la empresa editora


PUBLICIDAD
ACTUALIDAD GALICIADIGITAL
Blog de GaliciaDigital
PUBLICACIONES