Era o primeiro que percibías de Araceli: Un sorriso amplo, acolledor, aberto, porta de entrada á amizade. Logo percibías o calor da cultura, do saber, do entrañable, do familiar
e entendías por que Araceli Herrero Figueroa ía ser a túa amiga durante toda a vida.
Levábamos corenta anos de amizade que pasaron nun suspiro, que empezaron nos meus tempos da radio cando publicou o libro sobre o Pimentel inédito ou non recompilado. Porque foi Pimentel a primeira devoción que lle coñecín, pasando logo por Cotarelo Valledor, Xesús Rodríguez López, Cunqueiro ou Doña Emilia para desembocar en Don Ricardo.
Por Carballo era -máis ca devoción- relixión e confesaba que por Don Ricardo renunciou a estudar medicina, contaxiada polo vello profesor de Fingoi de amor pola literatura e a docencia. E a Don Antonio Fernández agradecíalle ter creado o singular colexio co que Lugo entrara nunha nova dimensión cultural e social, sen deixar pícaramente de agradecerlle que, por unha das súas iniciativas empresariais -Oural- coñecera a Humberto, o amor da súa vida.
Teño a honra de posuir o que supoño é o último traballo de Araceli (sobre o maxisterio de don Ricardo, no libro Carballo Calero en Lugo de inmediata publicación), resultando o libro unha homenaxe a Araceli pola súa xenerosidade e colaboración.
O maldito coronavirus arrebatounos a Araceli, despois de tres meses de loita. Que as bágoas da súa familia e todos os seus amigos se vexan compensadas co agarimo pola entrañable profesora que acababa sendo amiga dos seus alumnos, e dalgún xeito irmá dos seus amigos, que tentamos despedila cun triste sorriso.
