San Antonio de Padua e as consecuencias do Covid 19

As duras palabras de San Antonio de Padua terían hoxe plena vixencia:
Contra o poder civil, pola súa corrupción.
Contra os bispos polo seu silencio e pasar de todo, e só palabras bonitas.
Contra os xuíces por non defender aos máis vulnerables.
E contra os banqueiros pola sua actitude de usureiros.

Moitos dos paisanos no noso pais traballaron durante anos en empregos que só lles permitían vivir "ao día" e a pandemia arrastrounos agora ata unha situación de pobreza que nunca imaxinaran. Isto é o que están sufrindo moitas das persoas que fan cola para recoller unha bolsa con comida e poder manter ás súas familias unha semana máis.

SAN ANTONIO

Defende o principio cristián da función social da propiedade, en virtude do cal os bens que non son necesarios ao rico para as esixencias fundamentais da vida, pertencen ao pobre que se acha en necesidade .

Alza a voz contra os nobres que «desposúen aos pobres dos seus bens insignificantes e necesarios, a título de que son os seus vasallos». E contra os prelados e grandes do mundo, os cales, «logo de facer esperar aos necesitados á porta dos seus palacios, implorando unha esmola, unha vez que eles se saciaron opíparamente, fanlles distribuír algúns residuos da súa mesa e a auga de fregar».

Móstrase particularmente duro cos ricos avaros e cos usureros, «pajarracos rapaces», «as sete pragas de Egipto», «reptiles á espreita», «árbores infrutuosas, que chupan a terra», «posesión do demo», «xordos que teñen os oídos taponados polo diñeiro», «gentuza maldita que infesta a terra», «raza de homes cuxos dentes son armas; rouban e desposúen aos pobres indefensos que non poden resistirlles coa violencia».

Pero o que fai actual a Antonio, guerreiro de Deus, é a permanente loita do Santo contra a usura do seu tempo. Esta enfermidade aínda segue causando traxedias nas familias; a acumulación de riquezas nas mans anónimas de grandes multinacionais conseguindo enormes beneficios coa explotación do traballo infantil e da inmigración clandestina

A mensaxe de Jesús é XUSTICIEIRA polo simple feito de proclamar a dignidade da persoa. En consecuencia todas as testemuñas de Jesús deben poñerse de parte de todos aqueles que senten ameazada a súa dignidade de persoas, persoas sometidas á miseria e á opresión e que non poden chegar a ser suxeitos. Esta é unha das tarefas máis acuciantes da pobreza como virtude evangélica. Non esquezamos que a predicación de Antonio caracterízase pola súa particular atención á xente sinxela, aos menores, aos pobres.

Bastaría recordar a súa predicación contra a usura, o egoísmo dos ricos e a violencia do poder político, a explotación dos traballadores e a opresión dos pobres.

A nosa sociedade actual vaise caracterizando cada vez máis pola ausencia de expectativas, que leva á xente á pasividade e á indiferenza.

Estamos necesitados de persoas capaces de protestar e que non se deixen manipular, que se poñan ao servio daqueles que se ven desposeídos da súa dignidade e que o fagan como servizo, prodigando xenerosidade. Homes e mulleres que non deixen de reclamar, fronte a todos aqueles que matan a esperanza.

Coas seguintes palabras de Antonio unímos nos/unímonos aos homes e mulleres que ao longo da historia sentíronse seducidos por Jesús de Nazaret e por El deixárono todo, pedíndolle que nestas horas difíciles siga sendo o noso compañeiro de camiño e non deixe de activar a nosa esperanza:

Comézase a sentir a necesidade dun cristianismo máis auténtico , e dunha Igrexa máis coherente cos valores evangélicos que propón.

Empréndea con leguleyos e avogados: «idumeos, sanguijuelas que chupan o sangue dos pobres». «Como os que traballan na la, cardan e tecen sutilezas e argucias» para engarbullar aos seus clientes.

Contra os banqueiros: A avaricia rouba, fere e chupa o sangue. ¡Maldito o avaro! Posuído pola cobiza do diñeiro, esa prata miserable que encerra o xenio do mal, o avaro husmea doquiera o cheiro da ganancia, oprime ao pobre e desangra ao desgraciado. Non ten corazón no peito. Non ve a angustia das bágoas. Non sente piedade. As súas mans chorrean sangue: sangue dos pobres, viudas e huérfanos. Os seus vestidos están tecidos de roubos e rapiñas. O seu opulencia é o seu condenación. Esmagade ao ladrón infame baixo as pedras da maldición. (San Antonio de Padua)

Espiñas son as riquezas. E cando pinchan fan brotar o sangue. Bestas feroces son os pérfidos usureros, que rouban e devoran. Raza maldita, desenvolvéronse e esparcido por todas partes. Non respectan nin ao Señor nin aos homes. Ás veces teñen a osadía e hipocresía de dar esmola que chorrea sangue de pobres. (San Antonio de Padua)

O que posúe bens, que utilice o necesario para comer e vestir, o resto entrégueo ao irmán necesitado, polo que Cristo morreu. Si non dá, si fai o rañas ante a necesidade do pobre, peca mortalmente, non está nel a graza de Deus, xa que si tivésea, sería xeneroso co irmán. (San Antonio de Padua)

¡Ai dos que teñen a despensa e os celeiros repletos e o roupeiro ben provisto, mentres os pobres de Cristo, famentos e espidos, gritan desconsolados ante as súas portas, non obtendo máis que algunhas migajas do sobrante! (San Antonio de Padua)