Pingas de Orballo: Unha bágoa e dous sorrisos

A tarde asoma gris coma unha tristura infantil. Non sei eu se a tristeza ten idade. Imaxino que non. É igual; a tristeza é un instante no que a vida, por exemplo, nos dá un pau. Pero como o tempo pasa e todo cambia, como a vida non se detén, hai que asumir a dor e tirar cara á adiante. Porque a vida, aínda cos seus atrancos -que os ten, e moitos- é fermosa. Xa se sabe aquilo de "a vida é unha bágoa e dous sorrisos". A bágoa caeu, así é que tocan os sorrisos. Porque cun sorriso cicatrizan as feridas. Con dous sorrisos cicatrizan as cicatrices. É certo que hai feridas que non cicatrizan nunca. As que temos por dentro. Pero paso a paso, rumbo a rumbo, pouco a pouco, salto a salto deixamos atrás os atrancos. E agora que non veña esta tarde gris a amolarnos a festa. A min non ma amolará. Porque penso ignorala. E a ignorancia é un dos peores insultos que pode haber. Ou o peor. Emporiso, a tristeza non se pode ignorar tan facilmente. A tristeza ou a rumías ou a descargas nun ombreiro amigo. A tristeza que se remoe quizais lle faga aínda máis dano á ferida, mentres que a que descargas é como unha liberación, como un estoupido que se expande, que se espalla, que se desfai. E xa desfeita, a ilusión, a alegría, as ansias, a vida xorde ou aflora de novo para berrar ben forte que hai que seguir andando o camiño. A vida é unha bágoa e dous sorrisos. Derramada a bágoa que bailen agora os sorrisos sobre o arco da vella da esperanza. Porque sempre haberá sorrisos que brillen máis alá das treboadas. E dos tormentos.

En dous sorbos
Ouleaba de ansiedade coma un lobo. Ouleaba desde o alto dun outeiro. O rapaz andaba dun lado para outro, inquieto, axitado, desesperado. E berraba. Ata penso que os seus berros eran sentimentais, moi sentimentais, algo así como de amor. Pola forma dos berros. Pola forma da mirada. Pola forma dos xestos. Si, creo que ouleaba de amor. Era un rapaz novo, de constitución algo forte e co pelo negro e moi rizo. O rapaz sentou, pero ó momento colleu tal impulso que xa directamente se puxo a correr polo outeiro abaixo. A costa do outeiro era tan pina que non lle quedou outra que correr ós tombos ata abaixo de todo. Chegou medio esnafrado, pero non lle importou. Seguiu correndo. E seguía berrando, ou sexa, ouleando de ansiedade. E de amor. Cando entrou na cidade non tardou en buscar un bar cerca do barrio da súa amada. Xa dicía eu que ouleaba de amor. Sentou nunha mesa e pediu un café. Ó mesmo tempo xa estaba sacando do peto un móbil polo que axiña fochicou. Os seus dedos eran coma metralletas no teclado. Segundo escribía outeaba para as beirarrúas. E non ouleaba porque lle daba vergonza ou porque o poderían botar do local. A verdade é que o rapaz estaba desesperado. Os latexos ou a sufocación estaban a piques de lle rebentar o peito. Chegoulle unha mensaxe. Era ela! Tiña que ser ela! Porque os ollos brilláronlle e un medio sorriso asomou ós seus beizos. Non o pensou dúas veces: un e dous. En dous sorbos tomou o café. Menos mal que non lle estaba fervendo. Pagou e marchou. Viuna na rúa de enfronte. Ouleou por última vez.