Os poemas que intercambiamos no confinamento (III)

O confinamento é un tempo de emocións a flor de pel, por iso non é de estrañar que a xente se mirase e lembrara aqueles poemas que lles tocaron o alma nalgún momento. Ás veces a conmoción sucedía en parella, embargando aos dous.

Daquela escolleron “Se envellecemos xuntos” de Xulio López Valcárcel.

“Se subo ata o teu berce
e me remonto polo anos
son neno contigo en celestes
mañás de balanzos e sinos,
préndome ao voo da túa saia
e esperto ao amor
nun mencer cheo de alas.

Mais, se envellecemos xuntos,
se desandamos o vieiro da vida
paso a paso,
mirarei nos teus ollos
o esvarar do tempo
inorde como un barco.

Se envellecemos xuntos
e desfago a madeixa dos meus días
ao teu lado
fareime confidente
do teu camiños en pegadas
do teu canto e do teu ánimo.

Compartirei o sal, o leito
e o abrazo,
saberei escuramente que o noso paso
polo mundo non é en balde.

Se envellecemos xuntos,
se te acompaño neste tránsito,
deixarei bolboretas lenes
nas túas pálpebras cansas,
escoitarei o repenicar da chuvia
nas xanelas da nenez,
sentirei a túa voz
esmorecerse en calma.

Bastarame para entendelo todo
o ollar confidente desa túa luz sen ansia.”

Dende sempre pensaran en envellecer xuntos, en ir sumando canas e engurras un fronte á outra, de seguir mirándose mentres cambiaban, de permanecer unidos mentres duraba a vida.
Non porque o dixera o crego naquel día afastado, non porque tocaba por contrato, non; tratábase de permanecer xuntos porque do que tiñan pena era de ter perdido a infancia do outro e da outra, de non estar xuntos dende o principio da orixe.

Pensaron tamén na posibilidade de perderse, de que algún deles puidera irse a ese lugar do que non se volve… Daquela, escolleron o poema de Bernardino Graña que emociona tanto como achegarse á illa de San Simón e descubrir a beleza orixinaria.

Cando a escoitas como canción ou cando o les como poema, os que non están namorados queren estalo; funciona como un “quen non teña parella que a escolla, vai comezar o baile”

“Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Case morto vivín sen coñecerte
aló na chaira seca por absurdas rúas
onde ninguén me soupo dar mornura.
Foi soedade desconforme adentro
e a semente a caír en terra dura.

Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Erguinme e vinte ó regresar á terra
como se fora todo aquelo un soño
pesado e ti xa foras sempre miña.
Foi outra vez materno en aloumiño
o bico teu na lingua.
E foi de novo corazón adentro
comprender a existencia e a dozura.

Como hei vivir mañá sen a luz túa?

Pero hoxe mesmo o día abriu en medo
entrou na fiestra un sol extraño inmenso
e deixáchesme o leito en mantas frías.
Está a volver agora corazón adentro
a soedade o podre a agonía
a me pinchar as cousas en millóns de pugas
cada minuto en séculos de agullas.”