Pingas de Orballo: Sentada nun banco

Apóiome contra un vello carballo que hai á beira do camiño e respiro fondo, respiro profundo. Esvaro amodiño e sento ante a sombra do tronco. Deixo que os folgos se acomoden ó compás do tempo. Nun instante, alzo a mirada e véxoa; un pouco ó lonxe, pero alá está. Sentada nun banco de madeira, con patas de ferro. A muller ten o brazo dereito descansando sobre o tamén brazo dereito do banco. Os esquerdo esténdeo sobre o respaldo traseiro. Sorrí cun sorriso inmaculado. Non sei a quen, pero sorrí. Ela a min non me ve. Detrás dela e do banco hai un pequeno tanque cunha pouca auga de cor verdosa, quizais polo reflexo das matogueiras e das árbores que o arrodean. Ela, a muller, é guapa. Ela, a muller, viste unha blusa azul ceo e por enriba unha cazadora vaqueira; pantalóns axustados negros; zapatillas brancas e anteollos ós que non lles distingo a cor. Xa digo, estou un pouco afastado. Pero esta distancia non é quen de que deixe de apreciar unha certa auréola de fermosura que se ve, que se nota, que se sente. Ela, a muller, descruza as pernas e fai un intento de incorporarse, pero dubida e volve botar o corpo para atrás. Cando as súas costas premen sobre o respaldo do banco, volve sorrir. Sorrí cun sorriso tan aberto que a súa dentadura deixa escapar unha brillantez tal que abraia, que cega. Ela, a muller, xira un chisco o corpo e contempla o tanque da auga. No seu movemento noto un estremecemento que me corta incluso un chisco a respiración. Abrázome ás pernas e volvo respirar profundo. Ergo e marcho para non perder o meu rumbo, para non botarme a perder.

O demo en tres dimensións
Xiro a cintura e pego unha reviravolta para ver o que teño por diante. O que teño por diante é un bicho que me quere comer. Semella un dinosauro pero é coma un demo en tres dimensións. Leva forquita, leva cornos e lume saíndolle polas orellas. Mírame de mala maneira. Eu, para non ser menos, míroo con carraxe. Que vexa, que note que non lle teño medo. Non lle teño medo. A proba é que eu avanzo -amodiño, iso si- coa espada láser ameazándoo con espicharlle o corazón. Como non é parvo (o demo, recoñezámolo, nunca foi parvo; sempre fixo de nós un pandeiro) retrocede catro pasos; e non polo medo á espada láser, senón polo medo á miña determinación. A ver, cando a carraxe me asoma ós ollos, sempre poño cara de ferreiro. E a miña cara de ferreiro asusta, vaia se asusta. Cando o vin retroceder, deixei asomar algo así coma un pequeniño sorriso -para que el non se dese conta- e admito que afrouxei un chisco a presión sobre a espada láser. Eu ben sabía que me tiña medo. El ben sabía que eu non lle tiña medo. Miroume de esguello. Mireino de fronte. E díxenlle se quería loita. Cuspiu lume polas orellas e fume pola boca. Seguiu retrocedendo catro pasos máis ante a miña determinación. Eu, que queredes que vos diga, empezaba a enchérseme o peito de orgullo, de chularía. Non é moco de pavo facer retroceder ó demo. Cando o tiven acurralado contra a fonte da aira quixo espetarme a forquita, pero dun golpe coa miña espada láser mandeilla ó inferno. Axeonllouse ante un servidor e pediume perdón. O demo pediume perdón!