Pingas de Orballo: Aquí non temos deserto

Martes, 19 de marzo. Catro e vinte da tarde. O sol, fóra, debe quentar de raio. Aquí, dentro, a música acompaña ós dedos a levar o ritmo sobre o teclado dun ordenador. Sempre haberá momentos nos que a inventiva non ten razón de ser e a realidade amósase con catro estrofas dunha canción ou cunha aixada ó lombo; todo hai que dicilo. “Amarte a ti é un erro, di un amigo”, o que di tamén unha canción. A ver se ó amigo lle interesas realmente e ten celos. Un erro, un erro; o que quere é que a deixas para quedarse con ela. Chámalle parvo ó paisano. Catro e media da tarde. Quero subir ó campanario da igrexa para repicar as campás o día do patrón e que o seu son percorra os camiños da contorna. Quero deixarme oír. Despois cada quen que xulgue o que prediquei. E eu non son dos que predico no deserto. En principio, porque aquí non temos deserto. Por aquí só hai toxos e xestas, piornos e silvas. Xa predicarei un kireleisón e un kristieleisón por todos los paspáns que andan por aí soltos. E andan uns cantos, ou moitos. Quero reter catro latexos incluso ata que me rebenten o peito. Porque hai latexos que van moito máis alá dun sentimento. Cinco menos vinte e cinco da tarde. O sol segue no seu máximo esplendor e os dedos bailan sobre o teclado ó ritmo de Elvis Presley. Que este non se andaba con lerias; facía mover a pelve ó ritmo do rock. Ás cinco menos vinte da tarde deixo que a imaxinación sente ante unha parede e soñe co ir e vir dunha rula por entre un monte de carqueixas. Hai rulas ben fermosas, oh.