O Día da Terra con poesía (V)

Úlas armas de destrución masiva?

Así dicía a pintada que, tempo despois, apareceu na Maía.
Xa ninguén lembraba
que alguén dixera,
que foran motivo de guerra
de invasión,
de despropósito.

ÚLAS ARMAS DE DESTRUCIÓN MASIVA?
Non contestades: Bush, Blair, Aznar?
Grandes mentiras que se deixan pairando no ar,
sen desmentir.

Tempo despois…
En estado de alarma.
En tempos de confinamento
cos humanos pechados nas casa
baixaron os animais
a facerse cargo do mundo
a tomar o que sempre fora deles.

Unha manda de xabaríns paseando as rúas céntricas da cidade,
a marta matando as galiñas ao mediodía
os caracois facéndose donos das hortas urbanas
… pensaron que marcharan os humanos.

Era poético velos
ocupandoas urbes
de forma natural.

Temíamos as grandes armas
Que atacaban dende lonxe
ou tocándonos…
Matábannos: sangue que se verquía
A carreira armamentística
medrou
xa podíamos destruír o planeta
varias veces
moitas veces
moitas veces
e seguiamos creando armas, cada vez máis destrutivas…
Pero o perigo fíxose minúsculo micro micromicro
micromicromicro
micro
e chegou a nós.

Dixo o neno,
-o irmán do mozo que fixera a pintada-
Non podemos saír
Hai un bicho malo
un virus coroado
que nos busca;
se non ve a ninguén
vaise.
Temos que enganalo
agachándonos nas casas,
os coroados son parasitos
non hai un bo,
dixo Uxío,e eu créoo.